هرچند این راهبرد نوعی قمار برای اسرائیل و شمشیری دولبه است که ممکن است به‌ضرر این رژیم تمام شود، اما در هر صورت در حال حاضر می‌توان گفت از نظر هیئت حاکمه این رژیم، به‌عنوان بهترین راهبرد شناخته شده است.

چرایی انتخاب راهبرد هرج و مرج توسط اسرائیل

ایجاد هرج و مرج در کشورهای شمالی مانند سوریه، لبنان و عراق به اسرائیل امکان می‌دهد بدون درگیری مستقیم و گسترده، دشمنان منطقه‌ای خود را تضعیف کند. این راهبرد به دلایل زیر برای اسرائیل جذاب است.
کاهش هزینه‌های نظامی: درگیری مستقیم با ارتش‌های منظم کشورهای همسایه نیازمند منابع مالی و نظامی هنگفت است. ایجاد هرج‌ومرج از طریق حمایت از گروه‌های نیابتی، حملات هدفمند و تضعیف دولت‌های مرکزی، هزینه‌های اسرائیل را کاهش می‌دهد و در عین حال فشار مداوم بر مخالفانش وارد می‌کند.
تضعیف انسجام سیاسی در کشورهای هدف: کشورهای هدف به دلیل تنوع قومی و مذهبی، مستعد بی‌ثباتی هستند. رژیم صهیونیستی با تشدید شکاف‌های قومی و مذهبی می‌تواند دولت‌های مرکزی این کشورها را تضعیف و از شکل‌گیری اتحادهای قوی علیه خود جلوگیری کند.
ایجاد فرصت‌های ژئوپلیتیکی: هرج‌ومرج به اسرائیل امکان می‌دهد از خلأ قدرت برای پیشبرد طرح‌هایی مانند ایجاد مناطق حائل یا کریدورهای استراتژیک استفاده کند.
جلوگیری از بازسازی ساختار دفاعی دشمنان: رژیم صهیونیستی با ایجاد بی‌ثباتی مداوم، مانع بازسازی زیرساخت‌های نظامی و اقتصادی کشورهای همسایه می‌شود که این امر توانایی آن‌ها برای مقابله با اسرائیل و ایفای نقش فعال‌تر در محور مقاومت را کاهش می‌دهد.

اهداف اصلی رژیم صهیونیستی از ایجاد هرج و مرج

رژیم صهیونیستی هرج و مرج را به‌مثابه یک نردبان می‌بیند و تلاش می‌کند با استفاده از آن، خودش را به نوک هرم قدرت در منطقه برساند. اما این رژیم از طریق این راهبرد به دنبال دستیابی به اهداف دیگری هم است.
تجزیه کشورهای بزرگ مخالف اسرائیل: رژیم به دنبال تجزیه کشورهای بزرگ مانند سوریه و عراق است تا از شکل‌گیری قدرت‌های متحد و قوی در منطقه جلوگیری کند. این هدف به‌ویژه در مورد کشورهایی که بخشی از «محور مقاومت» (عراق، سوریه، لبنان و گروه‌های فلسطینی) هستند، پررنگ‌تر است، زیرا این کشورها به‌طور فعال با سیاست‌های اسرائیل مخالفت می‌کنند.
حذف ارتش‌های قوی در محدوده امنیتی: اسرائیل با هدف قرار دادن زیرساخت‌های نظامی، ترور فرماندهان ارشد و تضعیف سامانه‌های دفاعی، به دنبال فلج کردن ارتش‌ کشورهای همسایه است. به عنوان مثال، حملات اخیر به تأسیسات نظامی در سوریه و عراق نشان‌دهنده تلاش برای کاهش توان نظامی این کشورهاست.
گرفتن زمین از محور مقاومت و ایجاد کریدور داوود: اگرچه آنچه این روزها با عنوان طرح «کریدور داوود» مطرح شده هنوز توسط محافل صهیونیستی تأیید یا تکذیب نشده اما می‌توان پذیرفت چنین طرحی ممکن است از سوی رژیم در دستورکار قرار بگیرد. ایجاد «کریدور داوود» به عنوان یک پروژه ژئوپلیتیکی برای ایجاد مسیری از مناطق تحت کنترل کردها و دروزی‌ها در سوریه تا مرزهای اقلیم کردستان عراق مطرح است. این کریدور با هدف دسترسی به منابع نفت و آب و تضعیف محور مقاومت طراحی شده و از طریق اشغال مناطقی مانند جولان و سویدا در سوریه پیش می‌رود.
تلاش برای الحاق مناطق جدید به اراضی اشغالی: اسرائیل سابقه طولانی در الحاق مناطق اشغالی مانند بلندی‌های جولان و اورشلیم شرقی دارد. دیوان بین‌المللی دادگستری در سال ۲۰۲۴ الحاق این مناطق را غیرقانونی اعلام کرد، اما رژیم صهیونیستی همچنان به شهرک‌سازی و تثبیت کنترل خود ادامه می‌دهد. صهیونیست‌ها از بی‌ثباتی در مناطق شمالی برای گسترش نفوذ خود و احتمالاً الحاق بخش‌هایی از جنوب سوریه (مانند سویدا و قنیطره) استفاده می‌کنند.

هرج و مرج؛ یک نردبان یا شمشیری دولبه

اتخاذ راهبرد هرج‌ومرج توسط اسرائیل پیامدهای متعددی به دنبال دارد؛ پیامدهایی که ممکن است نتیجه را حتی علیه این رژیم رقم بزند. برخی از این تبعات ممکن است این‌گونه باشند:
افزایش تنش‌های منطقه‌ای: این راهبرد می‌تواند به تشدید درگیری‌ها در منطقه منجر شود، به‌ویژه با واکنش کشورهای محور مقاومت، احتمال این اتفاق بیشتر است. این تنش‌ها همچنین می‌توانند روابط اسرائیل با کشورهای عربی مانند اردن و مصر را که به دنبال حفظ ثبات هستند، پیچیده‌تر کند.
همبستگی ملت‌های منطقه: هرج و مرج ایجادشده توسط رژیم صهیونیستی می‌تواند به طور پارادوکسیکال به تقویت همبستگی میان ملت‌های منطقه منجر شود و گروه‌های مختلف قومی و مذهبی را علیه اسرائیل متحد کند.
هزینه‌های داخلی برای اسرائیل: این راهبرد با واکنش‌های شدید نظامی و دیپلماتیک همراه است که می‌تواند به افزایش تلفات و خسارات در داخل سرزمین‌های اشغالی منجر شود. علاوه بر این، استعفای مقام‌های ارشد نظامی مانند آهارون هالیوا پس از عملیات «وعده صادق» ایران، نشان‌دهنده فشار داخلی بر رهبری اسرائیل است.
انزوای بین‌المللی: اقدامات اسرائیل، به‌ویژه حملات به غیرنظامیان، انتقادها را برانگیخته است. بیانیه‌های کشورهای غربی نشان‌دهنده خطر انزوای دیپلماتیک اسرائیل است. دیوان بین‌المللی دادگستری و قطعنامه‌های سازمان ملل نیز به غیرقانونی بودن اشغالگری رژیم صهیونیستی اشاره کرده‌اند که می‌تواند فشارهای جهانی را افزایش دهد.