به گزارش قدس آنلاین، نسلی نو با انگیزه، جنگنده و چشم‌نواز به میدان آمد که حتی در شکست هم تحسین مردم را برانگیخت. این رضایت عمومی، از کوچه و خیابان تا کافه‌ها و فضای مجازی، گویای یک چیز است: ایران دوباره دارد والیبال بازی می‌کند.
آندره‌آ پیاتزا، سرمربی خوش‌فکر ایتالیایی، حالا دیگر فقط یک نام خارجی روی نیمکت تیم ملی نیست؛ او در مدت کوتاهی نشان داده که در حال ساختن چیزی فراتر از یک تیم است: هویتی تازه برای والیبال ایران. بازی تماشایی مقابل فرانسه، علی‌رغم شکست، گواهی روشن بود بر بلوغ تاکتیکی و روانی نسل جدیدی که در اردوهای سخت، زیر نظر این معمار ایتالیایی پرورش یافته‌اند.
نسل تازه‌ای از بازیکنان، حالا نه‌فقط با انگیزه، بلکه با الگوی بازی مشخص وارد زمین می‌شوند. از سرویس‌های هدفمند گرفته تا دفاع‌های هماهنگ، از تنوع در حمله تا آرامش در شرایط سخت—all این‌ها نشانه‌هایی از کار سیستمی و دقیق هستند که تیم پیاتزا در حال اجراست.
درست است که برخی شکست‌ها نصیب ایران شد، اما همگی با اختلاف اندک رقم خوردند و ریشه در کم‌تجربگی بازیکنان داشت. تجربه‌ای که به‌مرور و با بازی‌های بیشتر به‌دست می‌آید. این تیم نباخته، بلکه در حال آموختن است. و چه خوش‌شانسیم که معلمی چون پیاتزا، این فرایند را هدایت می‌کند.
حالا بعد از سال‌ها که والیبال ایران در مسیر پرفراز و نشیب گاهی افت کرده بود، دوباره کورسوی امیدی روشن شده است. بسیاری باور دارند که پس از خولیو ولاسکو آرژانتینی،حالا یک ایتالیایی آمده تا بنایی نو طراحی کند؛ شاید زیباتر، منسجم‌تر و بادوام‌تر.
اگر روند فعلی ادامه یابد، اگر فدراسیون به پیاتزا اعتماد کامل بدهد و برنامه‌هایش با ثبات پیگیری شود، المپیک بعدی می‌تواند سکوی شگفتی‌سازی ایران باشد؛ نه فقط برای نتیجه، بلکه برای بازی‌ای که مردم را عاشق والیبال کرده است.