ادعای مقابله با فناوری هسته‌ای، تنها پوششی برای فشار راهبردی و تحمیل اراده سیاسی بر ملت ایران است.
پیشرفت علمی، صرف‌نظر از حوزه کاربرد آن، حقی غیر قابل سلب برای هر ملت و دولت مستقل، به‌شمار می‌رود.
در برابر این تهدید ساختاری، ملت ایران باروح ایمانی که خمینی کبیر (ره) بر پیکر آن دمید، در طول سالیان گذشته و به‌ویژه در تجربه اخیر، راهبردی را برگزیده است که نه صرفاً احساسی یا ایدئولوژیک، بلکه از منطق عقلانیت راهبردی، فطرت انسانی و اصول اسلامی نشئت‌گرفته است: یعنی راهبرد مقاومت فعال.
در این الگو، نفی ظلم و تسلیم نشدن در برابر سلطه‌گری، نه‌فقط یک شعار، بلکه مبنای عقلانی در سیاست‌ورزی و دفاع ملی است.
آموزه‌ها و اصول‌دینی چون «لاتَظلِمونَ و لاتُظلَمون»، قاعده «نفی سبیل»، «وجوب دفاع» و «وجوب حفظ عزت و اقتدار ملی» به‌عنوان راهبردی سیاسی، دقیقاً در همین منظومه قابل‌تحلیل هستند؛ راهبرد مبتنی بر استقلال، عزت و دفاع از کرامت انسانی.
بااین‌حال، نگرانی امروز نه از جبهه دشمن خارجی، بلکه از تداوم «موریانه فکری» در درون نظام است که با بازتولید و پافشاری مذبوحانه بر نظریه‌های «تسلیم»، «مذاکره از موضع ضعف»، «تمجید و خوش‌بینی نسبت به نظم غربی» و «عدم حمایت از جریان مقاومت در منطقه»، در تلاش برای تغییر و انکار نرم بنیان‌های فکری مقاومتی است که کارآمدی آن‌ را در این جنگ تحمیلی، نظاره کردیم.
متأسفانه، بخشی از فضای علمی و رسانه‌ای کشور، به‌جای بازخوانی عقلانی از تجربه زیسته جمهوری اسلامی در مواجهه با نظام سلطه به‌خصوص در جنگ تحمیلی ۱۲ روزه، همچنان دچار شیفتگی نسبت به الگوهای ناکارآمد در سیاست خارجی است، اما سیاست عقلانی در حوزه فقه سیاسی، مستلزم اتخاذ راهبردی است که هم حفظ کرامت ملت را تضمین کند، هم ابزارهای متناسب با زمان را، در خدمت اهداف الهی، قرار دهد.
در این چارچوب، مذاکره در شرایطی که ابزار تحمیل اراده‌ ما بر دشمن باشد، جائز، بلکه لازم و ضروری است؛ اما مذاکره برای گرفتن رضایت دشمن یا جلب ترحم او، به‌هیچ‌وجه در قاموس عقلانیت سیاسی اسلام جای ندارد، بلکه سیاست اسلام نسبت به مذاکره، ناظر به هوشمندی راهبردی است، نه انفعال آسیب‌زا.
در پایان، آن چه ملت ایران در این ۱۲ روز با اقبال بیش‌ازپیش به مؤلفه‌های مقاومت و تمسک به ستون خیمه ولایت یعنی رهبری معظم نشان داد، اثبات دوباره‌ای بر عقلانیت راهبرد مقاومت و بی‌اعتباری نظریات انفعالی، بود.
امروز نظرسنجی‌های مراکز نیز گواهی می‌دهند که اکثریت قاطع ملت، رویکرد عزتمندانه مقاومت را بر تسلیم ترجیح می‌دهد.
این حقیقت، باید سرلوحه نظریه‌پردازی‌های آینده در حوزه علوم سیاسی، فقه سیاسی و سیاست‌گذاری در عرصه حکمرانی سیاست خارجی، قرار گیرد.

حجت‌الاسلام‌والمسلمین محمدحسین لنگری
عضو حلقه فقه سیاست مدرسه عالی فقاهت عالم آل محمد (ص)