فوتبالیستی که امید را به زمین‌های خاکی غزه می‌آورد و چون مروارید سیاه برزیلی‌ها با دریبل‌هایش قند در دل هموطنان جنگ‌زده‌اش آب می‌کرد.
او در صف دریافت کمک‌های بشردوستانه ایستاده بود؛ صفی از مردم گرسنه، غیرمسلح، بی‌پناه. همان‌جا، موشک‌های رژیم صهیونیستی آسمان را شکافتند و پله فلسطین را به خاک انداختند. در پی شهادت او فدراسیون فوتبال فلسطین اعلام کرد او فقط می‌خواست سهم کوچکی از کمک‌ها را برای خانواده‌اش بگیرد.
یوفا در بیانیه‌ای کوتاه نوشت: «استعدادی که به کودکانی بی‌شمار امید داد، حتی در تاریک‌ترین لحظات»، اما جرئت نکرد بگوید که او در بمباران صهیونیست‌ها کشته شد. انگار تصادف یا سکته کرده است. این حذف حقیقت و چشم بستن بر جنایت، همان سکوتی است که بوی همدستی می‌دهد.
محمد صلاح، ستاره مصری لیورپول، برخلاف اکثر سلبریتی‌های خاموش دنیای ورزش، این سکوت را شکست. زیر پست یوفا نوشت: «می‌شود بگویید چطور، کجا و چرا؟» پرسشی کوتاه که هزاران کاربر با پاسخ روشنش همراه شدند: «او در سرزمین خودش، توسط ارتش اشغالگر صهیونیستی به شهادت رسید».
اریک کانتونا، اسطوره منچستریونایتد که همواره به خاطر مواضع حمایتی‌اش از مردم فلسطین شناخته می‌شود، این بار نیز سکوت نکرد. کشته شدن سلیمان العبید، اسطوره فوتبال فلسطین، موجب شد کانتونا بار دیگر با لحنی تند علیه اسرائیل موضع بگیرد و بگوید: «تا کی می‌خواهیم به آن‌ها اجازه دهیم این نسل‌کشی را ادامه دهند؟ فلسطین را آزاد کنید».
اما پرسش بزرگ‌تر اینجاست: اگر کشوری غیر از رژیم صهیونیستی مرتکب چنین جنایتی می‌شد، آیا باز هم سکوت بود؟ آیا فیفا، یوفا و کمیته بین‌المللی المپیک اجازه می‌دادند تیم‌های آن کشور در صحنه‌های بین‌المللی بازی کنند؟ تجربه نشان داده در موارد مشابه، محرومیت‌های فوری، بایکوت کامل و فشارهای همه‌جانبه، حتی پیش از روشن شدن همه ابعاد ماجرا، اعمال شده است. اما وقتی پای صهیونیست‌ها در میان است، نه‌تنها خبری از محرومیت نیست؛ بلکه بیانیه‌ها هم با زبان عقیم و بی‌اثر نوشته می‌شوند.
از ۷ اکتبر تا امروز، بیش از ۶۰۰ ورزشکار فلسطینی کشته شده‌اند. این آمار، تیتر اول رسانه‌های ورزشی جهان نیست. چرا؟ چون نام قاتلشان را نباید گفت؟ سلیمان العبید، با بیش از ۱۰۰ گل در دوران حرفه‌ای، با اولین گل ملی‌اش مقابل یمن، با حضورش در مقدماتی جام جهانی، فقط یک فوتبالیست نبود؛ او نماد امید یک ملت بود.حالا، پیکر چهل‌ویک ساله‌اش به خانه برگشته، پنج فرزندش مانده‌اند و سؤالی که دنیا ترجیح می‌دهد نشنود: چرا وقتی پله فلسطین کشته شد، بیشتر جهان ورزش سرش را به سمت دیگری چرخاند؟