امین غلام نژاد - تناقض جالبی است: شهری که هیچ تیم لیگ برتری پایدار در سطح اول ورزش ایران ندارد، اما در عرصه فردی قهرمانانی به دنیا معرفی کرده که در سطح آسیا و جهان می‌درخشند.
این روند تازه هم نیست. از دوران حشمت مهاجرانی، نخستین سرمربی تاریخ فوتبال ایران در جام جهانی، تا برادران خادم که سال‌ها در تیم ملی کشتی درخشیدند؛ از خداداد عزیزی، ستاره جام جهانی ۱۹۹۸ و بهترین بازیکن آسیا، تا رضا عنایتی، گلزن برتر لیگ برتر، و علیرضا نیکبخت‌واحدی که یکی از استعدادهای ویژه فوتبال ایران بود؛ همه و همه ریشه در مشهد دارند.
امروز هم این مسیر ادامه یافته است: از زهرا قربانی در راگبی بانوان، که بدون حمایت و با دست خالی و با عشق تیم ملی را به سطحی تازه در آسیا رساند، تا هادی رضایی در والیبال نشسته که نامش مترادف با قهرمانی‌های پیاپی جهانی و المپیکی است؛ از عباس چمنیان در فوتبال پایه‌ها، معمار تیم‌های ملی نوجوانان، تا غلامرضا مومنی‌مقدم که با تیم جوانان والیبال ایران رکوردهای تاریخی جهان را شکسته است. این‌ها تنها بخشی از نام‌هایی هستند که مشهدی بودنشان نقطه مشترک افتخارات بزرگ ورزش ایران به شمار می‌رود.
این واقعیت نشان می‌دهد که مشهد، با وجود تمام مشکلات و کمبودهایی که در زیرساخت ورزش قهرمانی دارد، از نظر استعدادهای فردی یکی از غنی‌ترین شهرهای ایران است. در این شهر، ورزشکاران و مربیان در سطح بین‌المللی می‌درخشند، اما در سطح باشگاهی و تیمی، مشهد نتوانسته جایگاهی پایدار در لیگ‌های برتر به دست آورد.
علت این تناقض را باید در ضعف مدیریت ورزشی و سرمایه‌گذاری باشگاهی جست‌وجو کرد. نبود اسپانسرهای پایدار، مدیریت ناپیوسته و کم‌توجهی به ورزش حرفه‌ای تیمی، باعث شده مشهد با وجود این همه استعداد، نتواند در لیگ‌های برتر رشته‌های پرطرفدار حضوری قدرتمند داشته باشد.
مشهد را می‌توان «شهر تک‌ستاره‌ها» نامید؛ شهری که همیشه از دل آن قهرمانانی برخاسته‌اند، اما این قهرمانان ناچار بوده‌اند افتخارات خود را خارج از ساختار تیمی شهرشان رقم بزنند. اگر مدیران ورزشی کشور و استان این پیام روشن را جدی بگیرند، و با برنامه‌ای دقیق برای حمایت تیمی و ساختاری وارد عمل شوند، مشهد می‌تواند از شهری تک‌ستاره‌پرور به قطب مهمی در ورزش ایران بدل شود؛ قطبی که هم در عرصه فردی و هم در قالب تیمی افتخارآفرینی کند.
نظر شما