در گرماگرم و داغی چالش‌ها و بحران‌هایی که بعید نیست، اعصاب و روان، روحیه و امیدواری و همدلی و همبستگی‌مان را تحلیل ببرند، بدجور محتاج جرعه‌ای امیدواری و آرامشیم؛ چشم انتظار خبری خوش که خنکایش را لاجرعه سر بکشیم، جگرمان جلا بیاید و نفسی تازه کنیم.
چشم امیدمان البته خیلی به مسئولانِ جان نیست. تجربه نشان داده است در مواقعی از این قبیل، مردم کوچه و بازارند که سبب‌ امیدواری می‌شوند و حالِ خوب را برایمان به ارمغان می‌آورند. تاب‌آوری تا امروز و در میان همه سختی‌ها را مدیون همین مردمی هستیم که همیشه و حتی در «شرایط حساس کنونی» توانسته‌اند خلاف‌آمدعادتِ نظریه‌ها و تحلیل‌های جامعه‌شناختی یا سیاستمدارانه، اتفاق‌ها و فراتر از آن اتفاق‌های خوبی را رقم بزنند و دریچه‌های امیدواری را به رویمان باز نگه دارند.
آخرین نمونه‌ها در این ماجرا را هم نوجوانان و جوانانمان رقم زدند. هفته گذشته دانش‌آموزان ایرانی در المپیاد جهانی نجوم و اخترفیزیک با دریافت پنج نشان طلا، قهرمانی سال گذشته را تکرار کردند و دو روز پیش هم جوانان زیر ۲۱سال برای بار سوم بر سکوی قهرمانی والیبال جهان ایستادند. «فراتر از اتفاق»‌هایی که برای بار چندم به دست نوجوانان و جوانان رقم خورده و حال همه‌مان را خوب کرده است، حکایت و شرح بی‌نهایتی است که هزاران حرف گفته و ناگفته به همراه دارد. پرچم خوش‌رنگ «ما می‌توانیم»‌هایی که سال‌های سال، با وجود همه سختی‌ها، تحریم‌ها و موانع و محدویت‌ها، نوجوانان و جوانانمان آن را برافراشته نگه داشته‌اند. بر ما و مسئولانمان است که تلاش و همت آن‌ها را بهتر و بیشتر ببینیم و قدر بشناسیم. نگذاریم افتخارآفرینان المپیادهایمان به مغزهای فراری و مهاجر تبدیل شوند! کاری کنیم که افتخارآفرینی نوجوانان و جوانانمان در عرصه‌های جهانی شرح بی‌نهایتی باشد که تا فردا و فرداها ادامه دارد.