برای امیر قلعه‌نویی که بیش از اعتراف به گاف‌های پیاپی خود و یارانش، به اشتباهات قاضی میدان می‌پردازد، کوبیدن نعل شتاب بر اسب سرکش آرزو سخت‌ترین اتفاق دنیا بود. او که پیش از این نیز از ترکش‌های افغان‌ها و هندی‌ها در امان نمانده بود، برای آنکه با سرشکستگی دوشنبه را به مقصد تاشکند ترک نکند تا واپسین دقایق نبرد پنجشنبه کنار خط بالا و پایین پرید و با فشارخون بالا نمایش شاگردانش را به نظاره نشست.
یک قشون سرباز پراشتباه از باتجربه‌ها گرفته تا جوان‌ترها که تازش توسن سفید را از یاد برده بودند و محو سکوهای رازآلود آن سوی آمودریا شدند، کاری کرد که رقابت‌های جام ملت‌های کافا برای تیم ملی و کادرفنی به رویدادی چالش برانگیز و ابهام آلود بدل شود و آریایی‌ها طعم هزیمت را پیش از عزیمت به آن سوی بخارا بچشند. طرفه اینکه پس از سه ملاقات دردسرساز فرزند نازی‌آباد همچنان در چهارراه تشویش، دلریش و دلنگران به ارنجی فکر می‌کرد که با تکیه بر آن بتواند به اتراق در سیاره آرامش بیندیشد و ذات‌های ناممکن را ممکن کند.بی‌تعارف اگر یوزها به قدر تاجیک‌ها در کارزار فداکاری می‌کردند و منفعل ظاهر نمی‌شدند و اگر «قلعه» آهنگ دق‌الباب را پیش از لرزش دست‌ها و رعشه قلب‌ها به گوش‌ها می‌رساند، این‌گونه کاسه چه کنم چه کنم به دست نمی‌گرفتیم و با آخرین سوت میرغضب آوردگاه حصار نفسی از ته دل نمی‌کشیدیم.
حالا تا پایان تورنمنت کافا یک ملاقات بیشتر نمانده و ژنرال برای آنکه از خود و لشکر تحت هدایتش اعاده حیثیت کند، گریز و گزیری ندارد جز آنکه در ایستگاه آخر به گاف‌هایش پایان دهد و تیم شسته رفته‌ای را به میدان بفرستد. تیمی که اهل دل سپردن به قضا و قدر نباشد و با تمرکز کامل، تقدیر شتاب‌آلوده را باطل کند. تیم ملی که آخرین بار در همین کافا، ازبک‌ها را از دم تیغ گذراند و جشن قهرمانی گرفت، برای آنکه افسوس فرجام این روزها را نخورد و دشمن شاد نشود باید از تل خاکستر اتفاقات دوشنبه راهی به تاشکند مه‌اندود بزند و با نمایشی آبرومندانه سفر حزن را کوتاه کند.
در این میان توپچی‌های سرد و گرم چشیده‌ای چون طارمی، جهانبخش، قدوس و... نقش حساسی ایفا خواهند کرد تا جوان‌ترها رخصت رستاخیز را بگیرند و از یک فینال کاملاً حیثیتی جان سالم به در برند.
از شب هنوز مانده دودانگی. در چنین عرصاتی قلعه‌نویی باید بی‌آنکه منتقدان را به رقت آورد، نسخه‌ای شفابخش برای تیمش بپیچد تا رسولِ نامرسل مرتع سبز لقب نگیرد و زبانمان لال دور از مام میهن به صاحب سوگ و عزا بدل نگردد.