یعنی متن حاضر در پی ورود به محتوای سخنان ایشان نیست که البته لازم است، بلکه می‌خواهد به فرم ارائه آقای روحانی اشاره کند. نقدی بر خطابه‌های غرای سیاسی که انصافاً ایشان در آن استاد است. دوربین کاشته می‌شود، نور صحنه تنظیم می‌شود، گریم روی صورت آقای روحانی اجرا می‌شود و ادامه ماجرا. هرازگاهی ویدئویی از ایشان می‌بینیم که حق‌به‌جانب، حقایقی را بازگو می‌کنند، ارجاعاتی به تاریخ و وضعیت گذشته‌وحال کشور می‌دهند، درحالی‌که لحن و ادبیات سخنان ایشان کاملاً از موضع بالا، آمرانه و در مواردی تظلم‌خواهانه است. این شیوه بیان اگرچه ممکن است در اکسپلور اینستاگرام و محافل سیاسی دیده شود ولی به‌دلیل ادبیات تند و یک‌طرفه آن نه‌تنها دردی از کشور دوا نمی‌کند که به دعواها و اختلاف‌های قدیمی می‌افزاید. در ادب و آداب اسلامی و ایرانی اگر بنای بر نصیحت و آگاه‌سازی باشد، گونه دیگری از ادبیات پیشنهاد می‌شود؛ گونه‌ای که استخدام کلمات، نوع بیان و حتی حرکات دست و صورت، همگی از نیت خیرخواهانه گوینده حکایت دارند.
برخی مخالفان آقای روحانی که گویی بخش عمده سخنان ایشان خطاب به آنان بیان می‌شود، با دیدن این قبیل ویدئوها متنبه نمی‌شوند و انگشت حسرت به‌دهان برنمی‌گیرند که آه عمری به‌غفلت گذراندیم و الحمدلله که با سخنان تازه آقای روحانی هدایت شدیم! بلکه کاملاً برعکس واکنش نشان می‌دهند و آن‌ها نیز برای حمله ناجوانمردانه دیگری مهیا می‌شوند. متأسفانه فضای سخنان ایشان مجالی برای نظرورزی مثلاً حول مسئله برجام یا مکانیسم ماشه ایجاد نمی‌کند بلکه به دعواها و مجادلات می‌افزاید. به‌نظر می‌رسد ایشان باید بپذیرد که سخنانش به‌درست یا به‌غلط بر اختلافات و دوقطبی‌ها می‌افزاید و از هوش و ذکاوت سیاسی ایشان بعید است نداند که این چنین می‌شود. بنابراین باید پرسید اساساً چرا و با چه هدفی این کنش‌ها صورت می‌گیرد؟ پیش‌بینی آقای روحانی از نتیجه سخنانشان ولو اینکه به‌نظرشان کاملاً درست و حق باشد چیزی جز این جار و جنجال‌هاست؟ حتماً آقای روحانی بهتر از هر شخص دیگری به شرایط حاضر کشور آگاه‌اند. این بیان و ادبیات حتی عقلای همفکر ایشان را در موضوعاتی که ایشان ورود می‌کنند، به احتیاط وامی‌دارد و جسارت اظهارنظر یا دفاع را از آنان می‌گیرد.
شاید به‌دلیل اتخاذ همین ادبیات تند و یک‌طرفه از سوی مخالفان و موافقان برجام است که با گذشت ۱۰سال، روایت معقول و منطقی از آن در ذهن مخاطب ایرانی به‌وجود نیامده است؛ روایتی که برجام را منطقی و به‌دور از دعواهای سیاسی تحلیل کند و آورده‌ها و خسارات آن را برشمرد، زمینه‌های آن تصمیم ملی را شرح دهد و به‌روی نقاط ضعف و قوت آن نور بیفکند.
به‌غیر از مخاطبان سیاسی سخنان آقای روحانی، پرواضح است که در بین مخاطبان عمومی هم این سخنان خیرخواهانه تلقی نمی‌شود و صرفاً در دسته دعواهای قدرت جا می‌گیرد. برای مردم سؤالاتی از این دست پیش می‌آید که «مگر این‌ها یکدیگر را نمی‌بینند که حرف‌ها و دعواهایشان را ویدئو می‌کنند؟» مخاطب عمومی هم به این درک رسیده است که در روزگار حاضر اکسیر شفابخش همبستگی ملی است؛ مفهومی که همواره در گذرگاه‌های سخت حافظ کشور بوده است.
شعار «دعوا نکنیم» آقای پزشکیان که در عمل هم تا حد زیادی از جانب ایشان رعایت شده است، برگ دیگری از رفتار سیاسی معطوف‌به‌نتیجه را در یک سال گذشته نشان داد. تا وقتی می‌شود صحنه سیاسی کشور را پاکیزه و منزه از درشتی‌ها نگه ‌داشت و خاطر مردم را مکدر نکرد و البته به نتیجه رسید، چرا سیاسیون دعواها و اختلافاتشان را در قاب رسانه‌ها نشان بدهند؟ رفتار سیاسی درست آن‌گونه که امام(ره) آن را فضیلت می‌دانستند، حتماً دربردارنده خیر فردی و جمعی است، گو اینکه اثر آن در کوتاه‌مدت مشهود نباشد.