به گزارش قدس آنلاین، در همان روزهایی که ژاپن و کره‌جنوبی با ژست حرفه‌ای‌شان، برزیل، آرژانتین، مکزیک و آمریکا را به صف کرده‌اند، ما هنوز با لبخندی ملیح از «بازی با روسیه» به‌عنوان شاهکار تدارکاتی یاد می‌کنیم.در فیفادی قبلی، ما به تورنمنت کافا رفتیم. تورنمنتی که اسمش پرطمطراق است اما در عمل چیزی شبیه لیگ محلات با لباس نو است. نتیجه هم مشخص بود: تساوی جنجالی با تاجیکستان و شکست تلخ در فینال مقابل ازبکستان. بعد از بازی هم لابد همه سرشان را پایین انداختند و گفتند: «عیبی ندارد، دوستانه بود!» انگار نه انگار که همین «دوستانه‌ها» مقدمه جام جهانی است.
در آن‌سوی ماجرا، ژاپن و کره نه‌تنها مکزیک و آمریکا را به صف کردند، بلکه حالا قرار است با برزیل و پاراگوئه روبه‌رو شوند. تازه ژاپنی‌ها برای نوامبر مهمان ویژه‌ای دارند: آرژانتین! بله، همان تیمی که کاپ جام جهانی هنوز در ویترین‌شان برق می‌زند. حالا فکر کنید بازیکنان ژاپن با مسی عکس یادگاری می‌گیرند و تجربه می‌اندوزند، در حالی که بازیکن ما در بهترین حالت باید دنبال سلفی با بازیکن هند یا افغانستان باشد.
طنز ماجرا اینجاست: هر بار که مسئولان فوتبال ایران میکروفون می‌بینند، از ضرورت «بازی با بزرگان دنیا» می‌گویند. اما به محض رسیدن فیفادی، چنان غیب می‌شوند که انگار برنامه‌ریزی برای یک بازی سطح بالا معجزه می‌خواهد. نتیجه؟ ما در نهایت با حریفانی روبه‌رو می‌شویم که جایگاهشان در رده‌بندی فیفا بیشتر شبیه شماره پلاک تاکسی است تا رتبه جهانی.این شکاف فقط در فوتبال نیست؛ در نگاه مدیریتی هم آشکار است.
ژاپن و کره از همین حالا در حال تمرین برای مراحل حذفی جام جهانی هستند، ما اما همچنان درگیر اینکه «اروگوئه بالاخره می‌آید یا نه؟». در این شرایط، طبیعی است که سقف آرزویمان همان «صعود از گروه» بماند و بعد از هر حذف زودهنگام، دوباره همان بهانه‌های قدیمی تکرار شود: کمبود زمان، نبود امکانات، بدشانسی و...
نظر شما