به‌گزارش قدس آنلاین، یکی از چالش‌های مهم اقتصاد ما سهم پایین تامین مالی بازار سرمایه و سرمایه‌گذاری خارجی در کشور است. اصولا برای افزایش میزان سرمایه‌گذاری‌ها در کشور دو راهکار وجود دارد؛ استفاده از منابع داخلی و منابع خارجی. در حوزه منابع داخلی با اینکه هرساله بخشی از بودجه دولت برای اجرای پروژه‌های صنعتی و زیرساختی هزینه می‌شود؛ اما باید به‌این نکته اذعان کرد که درآمدهای دولت در این ارتباط محدود هستند به‌خصوص که بخش زیادی از درآمدهای دولت صرف هزینه‌های جاری می‌شود. رئیس مرکز پژوهش‌های مجلس در خصوص تفکیک مصارف بودجه‌ای دولت اعلام کرده که در بخش مصارف، ۴۵ درصد منابع عمومی به حقوق و دستمزد، ۱۶ درصد به صندوق‌های بازنشستگی، ۱۵ درصد به‌اعتبارات عمرانی، ۹ درصد به‌بازپرداخت اصل اوراق مالی و ۱۵ درصد به‌سایر مصارف اختصاص یافته است، بنابراین در این رابطه نمی‌توان خیلی به‌منابع داخلی چشم داشت، بلکه باید فکری به‌حال ظرفیت‌های خارجی کرد.
به‌صورت کلی در راستای تحقق رشد اقتصادی مطلوب کشور، منابع خارجی گزینه‌ای مناسب برای تامین و فراهم کردن وجوه مورد نیاز تولید و سرمایه‌گذاری در ایران هستند؛ اما متاسفانه ما در این رابطه هم نتوانسته‌ایم موفق عمل کنیم و آمارها از سهم بسیار ناچیز تامین مالی کشور از محل سرمایه‌گذاری خارجی حکایت دارند.
گزارش‌های موجود از سهم تنها ۰.۳ درصدی سرمایه‌گذاری خارجی در تامین مالی کشور می‌گویند هرچند که آمارها دراین رابطه متناقض هستند؛ اما آنچه که مشخص است اینکه تحریم، مشکلات ساختاری، بروکراسی پیچیده و کند اداری، بالا بودن میزان قوانین و مقررات، وضعیت نرخ ارز، ضعف مدیریت، نفتی بودن اقتصاد، عدم روی کار آمدن مدیران لایق و کارآمد و بخشنامه‌های خلق‌الساعه ریسک سرمایه‌گذاری در کشور را افزایش داده و سبب شده باوجوداینکه ایران ظرفیت‌های بسیار زیادی در حوزه‌های مختلف عمرانی و ساختمانی، گردشگری، مواد غذایی، پوشاک، پتروشیمی و فولاد و معدن داشته باشد؛ اما کشور مناسبی برای جذب سرمایه‌گذار خارجی نباشد. به‌ویژه اینکه پس از برگزاری انتخابات در آمریکا و برگزیده شدن ترامپ، بر ریسک سرمایه‌گذاری در ایران افزوده شده و همین امر باعث شده دورنمای سرمایه‌گذاری در ایران غبارآلود و این سوال مطرح شود که آیا باید منتظر خروج بازیگران اقتصادی از کشور باشیم؟ به‌ویژه اینکه گفته می‌شود در دور نخست فعالیت ترامپ در کاخ‌سفید(۲۰۱۷-۲۰۲۱) نیز شاهد خروج بسیاری از سرمایه‌گذاران خارجی فعال در ایران بودیم و این درحالی است که سرمایه خارجی یکی از اصلی‌ترین روش‌های توسعه کشورهای درحال توسعه است و توسعه پایدارِ همراه با ورود تکنولوژی‌های نو را برای ما رقم می‌زند.
اما چه باید کرد و در این شرایط چگونه می‌توان حداقل جلوی خروج دیگر سرمایه‌گذاران را گرفت و راهی برای ورود سرمایه‌گذاران جدید باز کرد؟
به‌نظر می‌رسد سیاستگذاران برای غلبه بر شرایط موجود و اتفاقات ناگواری که می‌تواند در آینده برای اقتصاد ایران رخ دهد، باید ضمن انضباط بخشی به‌نظام ارزی کشور؛ برای ارتقاء حضور ایران در عرصه‌های جهانی تدبیر کنند.
نظر شما