روزنامه هم‌میهن طی تحلیلی از توقیف سریال تاسیان نوشت: نویسنده از ابتدا علاقه‌ای به سریال «تاسیان» نداشته اما درباره توقیف آن نکاتی را مطرح می‌کند. او آرزو می‌کند روزی برسد که فیلم‌ها و سریال‌ها نه به دلیل محتوای‌شان، بلکه به دلیل کیفیت پایین کنار گذاشته شوند. به گفته او، در شرایط آزاد باید کمپین‌هایی تشکیل شود که اگر اثری از نظر هنری و کیفی ضعیف بود، پخش آن متوقف شود، نه اینکه به دلیل نشان دادن وقایع تاریخی در دوران داستان، توقیف گردد.

نویسنده اشاره می‌کند که در ۳ قسمت پخش‌شده از «تاسیان»، میزانسن و دکوپاژ نمی‌توانست جور دیگری باشد. او از مخالفان سریال می‌پرسد که در صحنه‌های مورد انتقادشان، چه جایگزینی برای نمایش رقص، آواز، سایه مو یا مشروبات الکلی وجود دارد؟ او معتقد است که بسیاری از منتقدان سینما و تلویزیون ایراد می‌گیرند، اما اگر خودشان سازنده بودند، راهکاری برای تغییر این صحنه‌ها نداشتند.

او انتقاد می‌کند که در سال‌های اخیر، توجه بیش از حد به جزئیات آثار باعث شده که کلیت و کیفیت سناریو مورد غفلت قرار گیرد. گاهی سناریوهای ضعیف به دلیل همین جنجال‌های مجازی با کیفیت‌تر از آنچه هستند، دیده می‌شوند و سازندگان را به اشتباه می‌اندازند که اثری برجسته ساخته‌اند. به‌عنوان نمونه، سریال «شبکه مخفی زنان» که سناریوی قدرتمندی داشت، به دلیل سوءبرداشت‌ها یک سال توقیف شد و بعد از آن هم کمتر دیده شد.

در مورد «تاسیان»، نویسنده معتقد است که توقیف آن به اندازه «شبکه مخفی زنان» جدی نیست، زیرا از ابتدا مسائل و حواشی پیرامون آن وجود داشت. او اشاره می‌کند که برخی منتقدان صبر کردند تا چند قسمت پخش شود و صحنه‌های مدنظرشان ظاهر شود تا بتوانند انتقادات خود را بیان کنند. به نظر او، این نوع برخورد در نهایت نتیجه معکوس خواهد داشت.

نویسنده باور دارد که نمایش ممنوعه‌های قانونی در سریال‌ها و فیلم‌ها، بازتابی از واقعیت‌های جامعه است، نه تطهیر گذشته. او تأکید می‌کند که فیلم‌ها و سریال‌ها قصد ندارند ذهن مخاطب را «پاک‌شویی» کنند، بلکه بیشتر تلنگری به وضعیت کنونی جامعه می‌زنند. توقیف «تاسیان» و آثار مشابه، تغییری در این واقعیت ایجاد نمی‌کند.

او به نقل از یکی از بازیگران سریال، یادآور می‌شود که این فقط یک فیلم است و نباید بیش از اندازه به مخالفت‌ها یا حمایت‌های افراطی از توقیف پرداخت. نویسنده معتقد است که اثر هنری را باید در چارچوب خودش تحلیل کرد، فیلمنامه و عناصر آن را شناخت و سپس قضاوت کرد. او به تیتراژ سریال اشاره می‌کند که به سبک فیلم‌های دهه‌های ۴۰ و ۵۰ با فونت درشت طراحی شده و این خود گویای کلیت اثر است.

در نهایت، نویسنده تأکید دارد که توقیف یک سریال نباید به مسئله‌ای کلان تبدیل شود، بلکه باید معیار نقد، کیفیت اثر باشد، نه صرفاً نمایش برخی موضوعات در داستان.