روزنامه هممیهن با اشاره به چرایی افزایش رتبه احساس فساد در دورههای مختلف ایران نوشت: رتبه فساد ایران در سال ۱۳۸۴ برابر ۸۶ بود و در دولت احمدینژاد آسانسوری بالا رفت و به ۱۶۸ رسید! در دولت روحانی قدری بهبود یافت و در دولت رئیسی دوباره بد شد و الان تقریباً در رتبه ۱۵۰ است. چرا این رتبه برخلاف ادعاها هر سال بدتر شده است؟
بهتر است به سخنان اخیر رئیس قوهقضائیه توجه کنیم که گفت: «کسی که از فرودگاه به دریا و از میان محلهها کیلومترها خط لوله قاچاق سوخت میکشد که آدم معمولی نیست. با قاچاقچیانی برخورد کنیم، سروصداها بلند میشود.» جناب آقای اژهای؛ ریشه فساد در همینجاست که افراد در برابر قانون مساوی نیستند. حکومت قانون در برابر خود آدم معمولی و غیرمعمولی ندارد. ولی این کیست که در روز روشن قاچاق میکند و اگر برخورد کنید، سروصدا میکند؟ اینکه دیگر قاچاق نیست. چرا جزئیات گفته نمیشود؟ همین که دیگران برای کوچکترین کارها شبانه احضار میشوند، حتی اگر یک فساد را افشا کرده باشند؛ ولی کسانی هستند که از فرودگاه به دریا خط لوله سوخت میکشند و هنگام برخورد، سروصدا میکنند؛ مصداق واقعی فساد است.
البته موارد تخلف متعدد است. صاحبان مغازهها را بهصورت غیرقانونی مجبور به نصب دوربین میکنند. خودروها توقیف میشوند و در مقابله با این اقدامات خلاف قانون هیچ اقدام قضایی نمیبینیم. کلاً قانون دلبخواهی شده؛ نماینده سهدرصدی برای اهداف خودش قانون میگذارد و مردم و دستگاههای اجرایی و قضایی هرکدام بر حسب اولویتهای خود رفتار میکنند. یک نماینده سهدرصدی مجلس در اعتراضات غیرقانونی شرکت و سخنرانی کرده و گفته: «وقتی توی سطح رئیسجمهور قانون را دور میزنید، غلط میکنید بگویید تجمع نکنند.» این نحوه حرف زدن حکومت و دستگاه قضایی را بیاعتبار میکند.
آقای رئیس قوه گفتهاند که ما بر مبارزه عالمانه و حرفهای با فساد تأکید داریم. این حرفی است که مسئولین کشور از چند دهه پیش همیشه گفتهاند و درعینحال، رتبه فساد در مجموع بدتر شده است. در همین دولت سیزدهم دو مورد نهادهای دامی و چای دبش را شاهدیم که اولی رقم یک میلیارد دلاری داشت و دومی رقمش سر به فلک کشیده و در هر دو مورد مسئولین مربوط از مجرمین دفاع کردند. مردم همه حکومت را یکپارچه نگاه میکنند و داوری یکسانی خواهند داشت. هنوز یک گزارش دقیق از این ۲ فساد ارائه نشده تا معلوم شود ریشه این فسادها چه بوده؟
نظر شما