مرتضی کریمی‌نیا، پژوهشگر قرآن در کانال تلگرامی خود نوشت: این دو نسخه قرآن هر دو به دست یک خوشنویس گلپایگانی (جرباذقانی) به نام ابوسعد محمد بن اسماعیل بن محمد الخطاط الجرباذقانی کتابت شده‌اند؛ یکی در سال ۵۴۹ قمری و دیگری در سال ۵۵۴ قمری.

اولی در کتابخانه عمومی ملک عبدالعزیز مدینه منوره نگهداری می‌شود و دومی ۹۰ سال پیش از بقعه شیخ صفی در اردبیل به موزه ملی ایران در تهران منتقل شده و همچنان در همین وضعیت اسفبار نگهداری می‌شود (فکَم له مِن نظیرٍ)!.

وی در ادامه نوشت: نسخه‌های فراوانی در این موزه ملی سال‌هاست که در همین صورتِ مرمت نشده رها شده‌اند. نه محققی برای پژوهش به آنها دسترسی داشته است، و نه حتی ابتدایی‌ترین اصول در نگهداری و مرمت آن‌ها رعایت می‌شود.

مرتضی کریمی‌نیا، قرآن‌پژوه، مترجم و عضو هیئت علمی بنیاد دایرة المعارف اسلامی و نیز مدرس در دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات است.

تمرکز اصلی او در سال‌های اخیر بر نسخه‌شناسی قرآن بوده است. او عهده‌دار ترجمه فارسی و مقدمه‌نویسی بر کتاب تازه منتشر شده «مُصحَف صنعاء و مسئله خاستگاه قرآن» بوده است و در کنفرانس مهم «پژوهش‌های جاری در باب مخطوطات قرآن» که اخیراً توسط گروه تاریخ قرآن در «کُلژ دو فرانس» پاریس (College de France) برگزار شده بود، درباره عناصر ایرانی در کتابت قرآن سخنرانی کرد.

او درباره غفلت جامعه علمی قرآنی از میراث غنی نسخه‌های کهن قرآن بر این عقیده است که: «یکی از مهم‌ترین موضوعات مطالعات قرآنی که در حوزه دنیای اسلام (چه شیعه و چه اهل سنت) مغفول واقع شده، توجه به میراث غنی و البته تا حد زیادی مجعول نسخه‌های خطی کهن قرآن است که ارزش تاریخی بسیاری دارند و تاریخ قرآن و زبان قرآن، هر دو با مسئله مصاحف قدیمی گره خورده‌اند».