قدس؛ ۲۵۰ شهید در ۳۶ ساعت. پیش کشیدن مسئله غزه و حرف زدن از آن در زمانی که حکام کشورهای حاشیه خلیج‌فارس در حال تقدیم هواپیمای لوکس و گردنبندهای طلای ۲۴عیار عربی و پرکردن کیسه دونالد ترامپ با پیش‌خرید کردن محصولات کارخانه‌های آمریکایی بودند، باید هم تقلا برای تیتر زدن با همین بالا و پایین کردن اعداد و ارقام تعداد شهدا در پِی بمباران غزه توسط صهیونیست‌ها باشد.
ارتش اسرائیل با خاطری آسوده در حال انجام موج جدیدی از حملات است که می‌توان شدت حجم آن را از همین اعداد و ارقام تعداد شهدا به‌راحتی متوجه شد. گزارش‌ها نیز تأیید می‌کنند از زمان نقض آتش‌بس در ژانویه توسط اسرائیل و از سرگیری بمباران غزه از دو ماه پیش، حملات در دو روز اخیر در نهایت سبعیت و درندگی علیه آوارگان در این باریکه ادامه دارد. برای درک آنچه صهیونیست‌ها با غزه کرده‌اند آن هم در این بازه که کم‌کم دارد به دو سال نزدیک می‌شود، کافی است بدانیم ویرانی و آواری که امروز در آنجا رقم خورده، به اذعان مرکز پایش آوارگی داخلی، ۱۴برابر بیشتر از همه درگیری‌های جهانی با هم از سال ۲۰۰۸ بوده است.
رئیس‌جمهور آمریکا نیز در سفر اخیرش روی همین مسئله دست گذاشت و با اذعان به ویرانی غزه –البته بدون ذکر این نکته که مبدأ و سازنده بمب‌ها و جنگنده‌های موجب ویرانی، کدام کشور بوده- مدعی داشتن طرح و برنامه برای آبادانی غزه شد و گفت: «مردم زیر آوار ساختمان‌های فروریخته زندگی می‌کنند که قابل قبول نیست. می‌خواهم [غزه] یک منطقه آزاد باشد و اگر لازم باشد، فکر می‌کنم افتخار می‌کنم آمریکا غزه را داشته باشد، آن را بگیرد و به منطقه آزادی تبدیل کند. بگذارید اتفاقات خوبی رخ دهد».
او حتی در روز آخر سفرش در امارات نیز در دیدار با محمد بن زاید، رئیس امارات و در حالی که حملات هوایی سنگین به غزه به منظور آماده‌سازی برای مانور زمینی گسترده در حال انجام بود، به گفتن این جملات که به وضعیت این باریکه رسیدگی خواهد کرد، بسنده کرد: «ما به غزه نگاه می‌کنیم و به آن رسیدگی خواهیم کرد. افراد زیادی از گرسنگی می‌میرند، اتفاقات بدی آنجا در حال رخ دادن است».
از وعده وعیدها و خیال‌پردازی‌های ترامپ در مورد غزه که بگذریم، حقیقت هر گزارشی در مورد این نقطه از جهان در این روزها همان ضرب و تقسیمی است که اشاره شد. مثلاً همین دو روز پیش بود که خبر شهادت حسن اصلیح، خبرنگار بستری‌شده در بخش سوختگی بیمارستان ناصر را که با پهپاد ترور شده بود، به عنوان دویست و پانزدهمین خبرنگار مخابره کردیم که در همین ۴۸ساعت خبر آمد دو خبرنگار دیگر به این فهرست اضافه شده و تعداد خبرنگاران و روزنامه‌نگاران شهید در غزه به ۲۱۷ نفر رسیده است. بگذارید به حرمت همان پویش معروف «ما عدد و رقم نیستیم» نامشان را ذکر کنیم؛ یکی از این دو خبرنگار شهید حسن سمور بود که به همراه ۱۱ تن از اعضای خانواده‌اش طی بمباران خان‌یونس به شهادت رسید تا احتمالاً نام او و خانواده‌اش در میان ۲هزار و چندمین خانواده‌ای ثبت شود که شناسنامه‌شان به عنوان یک خانواده باطل می‌شود. احمد الحلو نیز خبرنگار فلسطینی دیگری بود که دیروز به همراه برادرش حسن در حمله هوایی اسرائیل به شمال غربی خان‌یونس در جنوب نوار غزه به شهادت رسید. کشتن چهار خبرنگار در ماه می که در آن، روز جهانی آزادی مطبوعات قرار دارد، نشان می‌دهد نمی‌شود روی این عناوین و مناسبت‌ها به عنوان نقطه امیدی در توقف ماشین کشتار صهیونیست‌ها برای حفظ وجهه و آبرو حساب باز کرد و کشتار سیستماتیک روزنامه‌نگاران، پروژه‌ای است که از نگاه آن‌ها باید بی‌وقفه انجام شود.
در میان تمام خوش‌رقصی‌های حکام مرتجع عربی برای رئیس‌جمهور آمریکا، نمی‌شود از غیرت و ابتکار یمنی‌ها در راستای توقف ماشین نسل‌کشی صهیونیست‌ها در غزه غفلت کرد. آن‌ها باز هم با شلیک موشک به سمت فرودگاه بن‌گوریون، میلیون‌ها صهیونیست را روانه پناهگاه‌ها کردند و با نشان دادن اهتمامشان برای تشدید محاصره هوایی فلسطین اشغالی، سبب تمدید تعلیق پرواز شرکت‌های بزرگ هواپیمایی به مقصد و از مبدأ این فرودگاه شدند.
ویدئوهایی که شامگاه پنجشنبه و در پی فرار دسته‌جمعی شهرک‌نشینان به پناهگاه‌ها به‌واسطه حمله موشکی یمن از خیابان‌های شهرک بیت شمش در غرب قدس اشغالی و چندین منطقه دیگر به دلیل فعال شدن آژیرهای حمله هوایی منتشر شد، حجم ترس و اضطراب صهیونیست‌ها را به‌خوبی نشان می‌داد.
بدون شک بخش مهمی از این ترس و اضطراب از وحشتی نشأت می‌گرفت که در عملیات ۵ می و در پی حمله با کیفیت یمنی‌ها با موشک هایپرسونیک به فرودگاه بن‌گوریون اتفاق افتاد؛ جایی که هیچ کاری از حلقه‌های پدافند هوایی و به‌خصوص سامانه آمریکایی تاد نیز برنیامد.
نظر شما