آنچه از استاد آموختم، فراتر از درسهای معمول حوزه بود؛ درسی از زندگی، اخلاق و تعهد.
دو ویژگی اصلی ایشان همواره برایم محسوس بود؛ نخست، استقامتی مثالزدنی در دفاع از حق. استاد هرگز از مسیر حق کوتاه نمیآمدند، حتی زمانی که تبعات سختی در انتظارشان بود. دعوتهایی که گاهی هزینههای سنگینی داشت، هرگز ایشان را از حقیقت دور نکرد. این پایداری برای تمام شاگردان و اطرافیانشان درس بزرگی بود.
ویژگی دوم، عزم راسخ و جدیت در تدریس و آموزش بود. بسیاری تصور میکنند تدریس امری لذتبخش است؛ اما استاد حشمتپور با تحمل سختیها، رسالت خودشان را در آموزش میدیدند. هیچگاه سهلانگاری نمیکردند، هرگز شاگردان را از طرح پرسشهای دقیق و عمیق بازنمیداشتند. در ۴۵ سال تدریس، هیچ هدیهای از شاگردان نپذیرفتند. عدالت و صداقت را در روابط علمی، سرلوحه خودشان قرار داده بودند.
در سبک زندگی معنوی، عبادت را نه در ظواهر؛ بلکه در علم و تفکر میدیدند. ایشان عبادات پر زرق و برق را ملاک نمیدانستند؛ بلکه معتقد بودند حکمت و اندیشه، راهی برای نزدیکی به خداست. این نگاه، به وضوح در روش علمی و تدریس استاد متجلی بود.
ایشان نگاهی خاص به عقلانیت و تمدن اسلامی داشته و معتقد بودند خردورزی، رکن اصلی دینداری است و فاصله گرفتن از آن، زمینهساز افراط گراییهای خطرناک مانند داعش میشود. احیای این مسیر عقلانیت و تفکر، برای ایشان یک رسالت بود.
از ویژگیهای مهم استاد، مدیریت دقیق زمان و تعهد به عدالت بود. برای حل مسائل اخلاقی یا علمی حاضر بودند روزها وقت صرف کنند و شخصاً پیگیر مشکلات باشند. بارها شاهد بودم برای رفع مشکلات، از تهران تا شهرهای مختلف سفر میکردند.
زندگی استاد پر از چالشها و سختیها بود؛ اما هرگز از مسیرشان دست نکشیدند. جالب آنکه درباره جایگاه برجسته پدرشان کمتر سخن گفتند. این نشانهای از استقلال و وارستگی ایشان بود؛ فردی که برای نام و نسب زندگی نمیکرد؛ بلکه برای حقیقت نفس میکشید.
امروز حفظ راه و روش ایشان یک وظیفه است. اگرچه مستندات زیادی از استاد باقی نمانده؛ اما درسگفتارها و آثار علمی ایشان به تدریج شناخته شده و مورد استقبال قرار گرفته است. امید دارم این مسیر بتواند سطح علمی و فرهنگی حوزههای علمیه و دانشگاهها را ارتقا دهد و میراث استاد را زنده نگه دارد.
نظر شما