سیل در اذهان عموم پدیده‌ای ویرانگر و مخرب است اما با جاری شدن سیل در بلوچستان با وجود اینکه خرابی‌های بسیاری بر جای می‌گذارد اما برای طبیعت و مردمان این خطه از میهن اسلامی حکم زندگی را دارد و مردم برکات سیل را بر تخریب‌ها افزون‌تر می‌دانند.
با جاری شدن سیل، گودال‌های بزرگ طبیعی که به اصطلاح محلی «هوتک» نامیده می‌شود مملو از آب می‌شود و از آنجا که در بسیاری از روستاها این گودال‌ها تنها منبع مصرف آب مردمان روستایی و دام‌ها هستند بنابراین حکم زندگی را دارند.
بسیاری از مردم محلی از همین آب انباشته در گودال‌ها یک سال می‌نوشند تا سال بعد دوباره مشمول رحمت پروردگار قرار گرفته و با فرارسیدن فصل «مونسون» دوباره گودال‌هایشان مملو از آب شده و به زندگی ادامه دهند.
در برخی از روستاهای دورافتاده در جنوب سیستان و بلوچستان زنان با کشیدن پنج جفت جوراب زنانه بر سر کوزه‌های سفالی «آب شیرین‌کن» محلی ساخته‌اند تا سیل را تصفیه کنند و اینجا دغدغه‌ای مانند زندگی شهری برای خرید فیلتر تصفیه آب یا آب شیرین‌کن وجود ندارد.
از آنجا که محرومیت برخی از روستاها دامن امواج تلویزیونی را نیز گرفته لذا منبعی برای اطلاع‌رسانی و یا صدور هشدار نارنجی در زمان بارش‌ها نیست، به همین منظور با وقوع سیل، کودکان پای برهنه و با خوشحالی خبر جاری شدن زندگی را به مردمان پایین‌دست مخابره می‌کنند و شاید به همین دلیل در اینجا دغدغه‌ای برای خرید فیلترشکن و یا قطع و وصل پیام‌رسان‌های داخلی وجود ندارد.
مردمی که روی خاک زندگی می‌کنند؛ اسکلت خانه و سقف کاشانه‌شان چند شاخه چوب خرماست، انشعاب برق و آبی برای قطع و وصل شدن ندارند و به جز حصیر فرش گرانقیمتی ندارند که زیرش آب برود فکر می‌کنید از سیل چه باکی دارند؟
سیل که جاری می‌شود گاندوها یا همان تمساح‌های پوزه‌کوتاه هم به وجد می‌آیند و پشت «سد پیشین» و در آبگیرها دُمی تکان می‌دهند؛ چرخی زده و به گونه‌ای خود را بر آب می‌کوبند که انگار در دل طبیعت عروسی است.
هنگام سیل تراکتورها در اینجا؛ «آمبولانس» می‌شوند تا آب در دل زنان باردار برای رسیدن به مراکز درمانی تکان نخورد.
سیل اگرچه برای ما معنای حادثه غیرمترقبه و غیرمنتظره را دارد اما در ذهن مردمان بلوچ که باید هوتک‌ها را آب‌گیری کنند، گاندوها را نجات دهند و برای ادامه بقا با دست خالی به جنگ خشکسالی بروند مفهوم دیگری داشته بنابراین همه ساله و در فصل تابستان انتظار وقوع آن را می‌کشند.
در اینجا مردم از سیل فرار نمی‌کنند بلکه تمامی اهالی روستاها با شادمانی از جاری شدن حیات در رگ‌های بلوچستان هلهله‌کنان به پیشواز سیل می‌آیند و به شکرانه بارش رحمت الهی قربانی می‌دهند به گونه‌ای که انگار در بلوچستان عروسی است!
سیل اگر چه راه‌های روستایی را محو می‌کند، مردم را از نعمت برخورداری از اندک ولتاژ برق محروم می‌سازد و در پاره‌ای از اوقات به کوچ اجباری اهالی منجر می‌شود اما با این حال برای مردم سیستان و بلوچستان حکم نعمت را دارد تا نقمت و این داستانی است که در این سرزمین پایان ندارد و هر سال تکرار می‌شود!