تصویر علیرضا فغانی در حال دست دادن با دونالد ترامپ در فینال جام باشگاههای جهان (۲۰۲۵)، امروز در پرتو جنگ ۱۲ روزه ویرانگر ایران و اسرائیل، معنایی تلختر و عمیقاً رنجآور یافته است. این برخورد، دیگر صرفاً یک "اشتباه سیاسی" نیست؛ نماد بیاعتنایی به خون شهیدان، مقاومت مردم، و فاجعهای است که ایران در میانه آن قرار داشت، فاجعهای که ترامپ یکی از معماران اصلی آن بود.
ترامپ نه تنها قدس را پایتخت رژیم صهیونیستی اعلام کرد و سفارت آمریکا را به آنجا منتقل نمود، بلکه در تمامی سالها، حامی بیقیدوشرط جنایتهای اسرائیل علیه فلسطین و ملتهای منطقه بود. دولت او با تأمین تسلیحات و وتوی قطعنامههای ضدصهیونیستی در شورای امنیت، رگِ حیات کشتار اخیر در غزه و تجاوز به ایران را تقویت کرد. مصافحه فغانی با چنین چهرهای، درست در زمانی که هواپیماهای اسرائیلی در آسمان ایران جولان داده بودند، توهین به قربانیان این جنگ و خانوادههای داغدار بود.
در روزهایی که رسانههای جهان، تصاویر زخمیها و ویرانیهای جنگ ایران و اسرائیل را منتشر میکردند، این دستدادنِ گرم، سکوت نمادین در برابر جنایت علیه میهن بود. فغانی بهعنوان یکی از شناختهشدهترین چهرههای ایرانی در عرصه بینالمللی فوتبال، فرصتی تاریخی داشت تا حتی با یک کنش غیرکلامی محتاطانه(اجتناب از تماس)، همبستگی خود با ملت خود را نشان دهد؛ اما ترجیح داد به عواطف ملی پشت پا بزند. البته شاید این اقدام او به خاطر به خطر افتادن اقامت او و خانوادهاش در استرالیا بوده باشد که حتی با وجود این مورد نباید تن به چنین کاری میداد.
این اقدام، پشت جبهه ملت ایران را در لحظهای که به وحدت و انسجامی حداکثری نیاز داشت، نشانه گرفت. وقتی کشوری در جنگ نظامی-سیاسی با یک رژیم متجاوز(اسرائیل) و حامی اصلی آن(آمریکا) قرار دارد، هر چهره ایرانی در صحنه جهانی، نماد ملت خود است. سکوت یا مصافحه با معماران جنگ، خیانت به آرمانهای شهیدانی چون حاج قاسم سلیمانی و تمام شهدای جنگ ۱۲ روزه بود که ترامپ در خون آنان شریک است.
شخصیتهایی که در عرصههای مختلف در دنیا شناخته شده هستند در بحرانها نقش پررنگتری از خود میتوانند به جا بگذارند. فغانی با این حرکت، ثابت کرد که برای برخی "چهرههای جهانیشده"، طعم تقدیر فیفا از خون شهیدان وطن شیرینتر است. این برخورد نه یک اشتباه بلکه همانند چاقویی بر پیکره مجروح ملت ایران بود.
وحید محمدی کاظمزاده
نظر شما