مدیریت با سرپرست، یعنی تأخیر در تصمیم‌گیری، فرار از مسئولیت، نبود برنامه‌ریزی بلندمدت و از بین رفتن اعتماد عمومی. همین روند در سطح هیئت‌های ورزشی نیز دیده می‌شود؛ هیئت‌هایی که یا رئیس ندارند یا با سرپرست اداره می‌شوند که رکود در اجرا، سکون در برنامه‌ها و از بین رفتن انگیزه مربیان، ورزشکاران و باشگاه‌ها نتیجه‌اش است. این بی‌ثباتی حتی دامن شهرستان‌ها را هم گرفته و ورزش در بسیاری از شهرهای استان، عملاً به حال خود رها شده است؛ بدون حمایت، بدون چشم‌انداز و بدون متولی مشخص.
در چنین فضایی، انتظار جذب سرمایه‌گذار یا توسعه تیم‌داری حرفه‌ای، بیشتر به رؤیا شباهت دارد. نمونه روشن این وضعیت، طرح تشکیل کنسرسیومی از هفت کارخانه فولادی استان برای حمایت از تیم‌های لیگ برتری بود؛ طرحی که اگر با حمایت و مدیریت قوی و به ‌موقع همراه می‌شد، امروز می‌توانست نقطه عطفی برای ورزش حرفه‌ای استان باشد. اما زمان طلایی آن از دست رفت، سرمایه‌گذاران دلسرد شدند و ورزش خراسان رضوی یک گام دیگر به عقب بازگشت.
از سوی دیگر، نقش استانداری و شخص استاندار در این وضعیت، زیر ذره‌بین افکار عمومی قرار دارد. با وجود وعده‌های مکرر برای تحول در ورزش استان، هنوز اقدام قاطع و اثرگذاری دیده نشده و این بی‌عملی، گره بلاتکلیفی را کورتر کرده است.
از زمان جلوس «مظفری» بر صندلی استانداری در ساختمان سفید خیابان بهار، یک مدیر کل برکنار شده، روزهای مفید برای مولدسازی، توسعه زیرساخت‌ها و تشکیل تیم‌های لیگ برتری هدر رفته و در مقابل تنها یک کانون پیشکسوتان تشکیل شده و چند رویداد ورزشی که بیشتر به سود فدراسیون‌های تهران‌نشین بوده تا ورزش‌دوستان مشهدی، برگزار شده است.
در چنین شرایطی، بسیاری چشم‌ انتظارند که مدیرکل جدید ورزش و جوانان استان، از دل اختلافات استانداری و وزارت ورزش بیرون بیاید و سکان مدیریت را به‌ دست بگیرد؛ چرا که با انتخاب یک مدیر کل مقتدر و متخصص عملاً نیازی نیست استاندار در مسائل جزئی ورزش دخالت کند. مدیر کل رسمی، متولی قانونی ورزش استان خواهد بود و سنگینی این بار از دوش استاندار برداشته می‌شود.
واقعیت این است که ورزش خراسان رضوی اکنون بیش از هر زمان دیگری نیازمند تصمیم‌گیری شفاف، مدیریتی باثبات و ساختاری پاسخگو است. فرصت‌های از دست ‌رفته بازنمی‌گردند و نیروهای نخبه این استان، اگر چشم‌اندازی نبینند، آرام‌آرام از صحنه کنار می‌روند.