در اردوگاه آبی‌ها برای رستم آشورماتوف سنگ‌تمام گذاشته‌اند و حضور این ازبک مصدوم را مغتنم شمرده‌اند. در کمپ قرمزها اتابک شوکوروف را در آب نمک خوابانده‌اند و معتقدند حضور پسر تاشکند در کنار اوستون اورونوف ارتش سرخ را بیمه خواهد کرد. اتکر یوسفوف وسط دعوا برای جنوبی‌ها نرخ تعیین کرده و هشدار داده است اگر بر مبلغ قراردادش افزوده نشود، از فولاد جدا و راهی باشگاه دیگری خواهی شد. جلال‌الدین ماشاریپوف با هر گل توی بغل ساپینتو می‌دود تا عزیزدردانه فرمانده یاغی لقب بگیرد.
خلاصه اینکه دور دورِ ازبک‌هاست و هجوم توپچی‌های آسیای میانه به فوتبال ایران همه را در بهت فرو برده است. اگر روزگاری عیسی ترائوره مالیایی و دارو دسته آفریقایی‌اش فوتبال ایران را قرق کرده بودند، حالا نوبت ازبک‌هاست که به لطف مصوبه ۷+۱ فدراسیون ایران یکی پس از دیگری وارد ایران شده و با سماجت تمام در اسکواد تیم‌های لیگ برتری و حتی لیگ یکی قرار گیرند و بر صفرهای حساب‌هایشان بیفزایند. شگفت‌آور است. آن سوتر از آب‌ها در لیگ عربستان، لیگ قطر و لیگ امارات، باشگاه‌ها با جذب ستاره‌های نامدار فوتبال دنیا، کارناوال هیجان راه می‌اندازند و در جهت اعتلای سطح کیفی فوتبال خود همت می‌گمارند، اما اینجا یک دوجین ازبک پا به سن گذاشته، اتمسفر فوتبال ایران را تغییر داده و به فرشته‌های نگهبان مربیان ایرانی بدل شده‌اند. در اینکه فوتبال ازبکستان در سال‌های اخیر رشد قابل‌توجهی داشته حرفی نیست، اما باید این سؤال را پرسید که اصلاً آیا سرمایه‌گذاری تا بدین اندازه برای مردان سمرقند و بخارا و شل کردن سر کیسه‌ها منتج به شکوفایی و تبلور فوتبالی خواهد شد که داعیه پیشتازی در قاره کهن را دارد؟ آیا به صرف برقراری تله‌پاتی با قفقازنشین‌ها باید دیگر راه‌ها را بست و نگاهی به نام‌های پرطمطراق فوتبال پرتغال، فرانسه، ایتالیا، صربستان و البته آفریقا نداشت؟
حقیقت آن است افراط و تفریط‌ها در سال‌های اخیر بلای جان باشگاه‌های ما شده و گاه فوتبال ایران را به ورطه آنارشی سوق داده است. نتیجه این تزاحم مشخص نشدن طلا از مطلاست و از قبل این آنارشی، تحفه‌هایی چون شرزود تمیروف سر برآورده‌اند که تنها به واسطه بهره‌مندی از سجل ازبکستانی دل‌ها را برده و جیب‌ها را بی‌هیچ نتیجه‌ای خالی کرده‌اند.
حالا که تب حضور خارجی‌ها در فوتبال ایران داغ‌تر از همیشه شده، خوب است یک‌بار برای همیشه به این پرسش پاسخ دهیم که در سایه ماندن استعدادهای بکر فوتبال ایران در مسیر آفتابی شدن جنگجویان ازبک، منتج به افزایش راندمان فوتبالی خواهد شد که روی خوش‌ترین خاطراتش ضربدر قرمز می‌کشد یا چیزی جز ملالت و ملامت به همراه نخواهد داشت؟