در واقع دیگر لازم نیست «WFP» یا همان شاخه کمک غذایی سازمان ملل متحد درباره وضعیت بی‌سابقه بحران گرسنگی در غزه هشدار بدهد تا عمق فاجعه‌ای که در جریان است را درک کنیم. بماند که براساس همین گزارش‌ها هم نزدیک به یک‌سوم مردم برای روزها چیزی نمی‌خورند و حتی اگر غذایی هم در دسترس باشد مطابق گزارش‌های خود سازمان ملل، قیمت یک کیلوگرم آرد در بازارهای محلی به بیش از ۱۰۰دلار آمریکا رسیده است.
حالا غزه ۲میلیون و چندصدهزار نفریِ تحت محاصره، با بحران انسانی بی‌سابقه‌ای مواجه شده است. سازمان ملل تخمین زده روزانه دست‌کم ۶۰۰ کامیون کمک برای جلوگیری از قحطی لازم است، اما در ماه ژوئن ۲۰۲۵ تنها ۹۰کامیون وارد نوار غزه شدند. این یعنی فقط ۱۵ درصد از نیاز واقعی مردم تأمین می‌شود. یونیسف نیز گزارش داده ۸۰ درصد ساکنان به کمک فوری نیاز دارند و نرخ سوءتغذیه کودکان از یک‌درصد در ۲۰۲۳ به ۳۲ درصد در ۲۰۲۵ رسیده است.
این تشدید محاصره و محدود کردن رسیدن آذوقه و ارزاق به نوار غزه از مارس ۲۰۲۵ شدت گرفت، چرا که رژیم صهیونیستی با محدودسازی گذرگاه‌ها و توقف ورود کمک‌ها می‌خواست سیاست «مهندسی گرسنگی» را برای کوچ اجباری دنبال کند. روی همین حساب، گذرگاه‌های رفح و زکیم بسته شدند و کمک‌ها تنها از مسیرهای ناامنی چون موراگ و خان‌یونس اجازه عبور می‌یافتند تا در این مسیرها نیز دست مردم به کمک‌ها نرسیده و در اختیار گروه‌های اوباش مورد حمایت اسرائیل همچون یاسر قرار گیرند و محموله‌ها به قیمت گزاف به فلسطینی‌ها فروخته شوند. تصاویر ماهواره‌ای نشان می‌دهد اسرائیل با اعمال این سیاست کثیف و غیرانسانی تا حدودی نیز موفق بوده و توانسته مردم را به سمت مراکز توزیع کمک‌ها در رفح بکشاند، جایی که در واقع قرار است دروازه کوچ دادن اجباری مردم غزه باشد.