اصول‌گرایان این مرقومه را «خیانت و ساده‌انگاری» می‌خوانند و طیفی از اصلاح‌طلبان نسبت به واقع‌بینی آن پرسش‌هایی جدی مطرح می‌کنند.بیانیه مذکور حاوی نکاتی است که از زاویه‌های مختلف می‌توان آن را مورد بحث قرار داد. در مقدمه آن با وجود پذیرش و مبنا قرار دادن موضوع تجاوز جنایتکارانه اسرائیل به ایران، بدون محکوم کردن طرف متجاوز، جمهوری اسلامی در جایگاه متهم نشانده شده و از ضرورت گشودن باب تعامل سازنده با جهان از سوی تهران سخن گفته می‌شود. در ادامه با طرح مفهوم «مکانیسم ماشه» در سناریویی که «بازی روشن در زمین دشمن» تعبیر شده، ضمن تکرار تهدیدهای دشمن و القای ترس، بر ضرورت کوتاه آمدن ایران در این کارزار تأکید می‌شود.
نویسندگان بیانیه، در ادامه در راستای همان راهبرد شکست‌خورده «اعتمادسازی یک‌طرفه»، تعلیق داوطلبانه فعالیت‌های هسته‌ای و پذیرش بازرسی‌های آژانس را به‌ عنوان گامی برای گشایش معرفی کرده‌اند، بی‌آنکه به تجربه‌های عینی و تلخ منطقه‌ای توجه کنند. در بخشی دیگر، سخن از «هم‌گرایی منطقه‌ای برای ایجاد صلح پایدار» به میان آمده است گویی نگارندگان از سیاست همسایگی تهران که از سال ۱۴۰۰ مبنای تصمیم نظام برای بهبود روابط منطقه‌ای است به کل بی‌خبرند. جبهه اصلاحات در حوزه پیشنهادهای نهایی یازده‌گانه خود هم به مواردی اشاره کرده که به اعتقاد بسیاری پیش از پیشنهاد به شعارهای تبلیغاتی می‌ماند؛ «فرصت طلایی تغییر»، «فردا دیر است»، «بازگشت به مردم» و…
بر این اساس، بیانیه اخیر از همان ابتدا با انتقادهای زیادی مواجه شد. مالک شریعتی، نماینده مجلس آن را «ناامیدکننده» و فاقد راهکار عملی خوانده است. عبدالله گنجی، فعال رسانه‌ای این بیانیه را بازگشت به سیاست‌های ناکام سال‌های ۱۳۸۲- ۱۳۷۷ توصیف کرد. سعید آجورلو، تحلیلگر سیاسی مشابهت بیانیه با نامه موسوم به «جام زهر» نمایندگان مجلس ششم در سال ۱۳۸۲ و رمانتیک و خیال‌پردازانه بودن سیاست خارجی را نقد کرد. مهدی محمدی هم بیانیه را معادل بیانیه ارتش رژیم اسرائیل توصیف کرد.
در شرایطی که بسیاری بیانیه اخیر را ضربه به برنامه وفاق دکتر پزشکیان تعبیر می‌کنند، انتقادهای گسترده نشان می‌دهد جبهه اصلاحات در شرایطی که کشور تازه از جنگ تحمیلی ۱۲روزه گذر کرده است، با یک بیانیه غیرواقع‌بینانه، پیشنهادهایی ارائه کرده که می‌تواند کشور را در معرض فشارهای داخلی و خارجی قرار دهد. این بیانیه نه تنها اعتماد عمومی را بازسازی نمی‌کند، بلکه با تمرکز بر آشتی ملی و تعلیق غنی‌سازی در زمانی که دشمنان به دنبال شکاف داخلی هستند، احتمال آسیب‌پذیری ایران را افزایش می‌دهد. چنین نمایش سیاسی نه تنها گره‌ای از مشکلات کشور باز نمی‌کند، بلکه با تضعیف انسجام داخلی، ارسال پیام غلط به دشمن و ضربه به خطوط بازدارندگی، هزینه‌های جدیدی بر ملت تحمیل خواهد کرد. این در حالی است که باید متذکر شد سیاست‌ورزی مسئولانه به ‌ویژه در شرایط پیچیده کنونی، به جای نسخه‌های خیال‌پردازانه و رمانتیک، نیازمند واقع‌بینی، درک موازنه قدرت و التزام به خطوط قرمز امنیت ملی است.