این سفر می‌تواند از جنبه ارتقای روابط دوجانبه هند و چین که از زمان درگیری‌های خونین مرزی در لداخ (۲۰۲۰) به تیرگی شدید گراییده بود، حائز اهمیت باشد. بر همین اساس، وانگ‌ویی در دهلی‌نو تأکید می‌کند پسرفت روابط دو کشور در چند سال اخیر به نفع هیچ یک از این دو کشور نبوده و آن‌ها باید به یکدیگر به عنوان شریک، نه رقیب و یا تهدید نگاه کنند.
از سوی دیگر، حضور وزیرخارجه چین در دهلی‌نو می‌تواند نقطه عطفی در روند ثبات و همکاری‌های منطقه‌ای در آسیا و در سطح فراتر در اوراسیا تلقی شود. اینکه گفته می‌شود یکی از اهداف سفر اخیر وانگ‌ویی به هند، فراهم کردن مقدمات حضور نخست‌وزیر مودی در اجلاس چند روز بعد سران شانگهای در چین است، خود یکی از نشانه‌های آشکار تأثیر بهبود روابط پکن و دهلی بر آینده ترتیبات و همکاری‌های منطقه‌ای خواهد بود.
اما در مهم‌ترین وجه، با توجه به موقعیت دو کشور هند و چین در عرصه بین‌المللی، این سفر می‌تواند نشان‌دهنده و یا حتی تعیین‌کننده مسیر آینده تحولات نظم جهانی جدید نیز باشد. تمایل نسبی هند به جهان غرب و به‌خصوص آمریکا در سال‌های اخیر، این گمانه‌زنی را ایجاد کرد که دهلی‌نو از رویکرد سنتی مبتنی بر چندجانبه‌گرایی و عدم تعهد خود عبور کرده است. اما اکنون به نظر می‌رسد در سایه وقایعی همچون روشن‌تر شدن چهره نظم بین‌المللی جدید چندقطبی، بی‌اعتمادی فزاینده به سیاست‌های آمریکای تحت حکومت ترامپ، جنگ تعرفه‌ای شدید میان دهلی‌نو و واشنگتن و در نهایت نزدیکی دوباره ایالات متحده و پاکستان، رویکرد سیاست‌خارجی هند یک بار دیگر به سوی ارزش‌های گذشته چرخش نشان داده است. دقیقاً بر همین اساس است که جایشنکار، وزیر خارجه هند در جریان ملاقات با وانگ ویی تأکید می‌کند «ما به دنبال یک نظم جهانی عادلانه، متوازن و چندقطبی هستیم».