منابع میدانی از آغاز درگیری‌های تن‌به‌تن و حملات برق‌آسا خبر دادند؛ عملیاتی که به کشته و زخمی شدن شمار قابل توجهی از سربازان اسرائیلی انجامید. نخستین خبرها حکایت از کشته شدن دست‌کم دو نظامی و زخمی شدن بیش از ۱۰ نفر داشت. همزمان، شایعه‌ای دهان‌به‌دهان پیچید: چهار سرباز اسرائیلی مفقود شده‌اند. ارتش به سرعت دستور عقب‌نشینی داد و همزمان «پروتکل هانیبال» را فعال کرد؛ دستوری که اجازه می‌دهد برای جلوگیری از اسارت، حتی جان سربازان خودی گرفته شود.
ابهام درباره سرنوشت آن چهار نفر چند ساعتی زمان برد، اما نه پیش از آنکه محافل سیاسی و امنیتی تل‌آویو در شوک فرو روند. سانسور نظامی، رسانه‌های عبری را از انتشار جزئیات باز داشت و نگرانی از تکرار تجربه گلعاد شالیت به کابوسی برای رهبران اسرائیل بدل شد.
کارشناسان نظامی این عملیات را نقطه عطفی در نبرد توصیف کرده‌اند. سرلشکر فایز الدویری، تحلیلگر برجسته الجزیره، آن را رخدادی دانست که اگر تصاویرش منتشر شود احتمالاً «اسرائیل را در آشوب فرو می‌برد».
از نگاه ناظران، این سلسله کمین‌ها چیزی فراتر از یک پیروزی تاکتیکی است. آن‌ها نشانه‌ای از تغییر ماهیت نبردند: مقاومت از دفاع در حاشیه‌ها به شکار در قلب محله‌ها رسیده است. در این میان سناریو دردناکی که احتمالاً سربازان ارتش صهیونیستی باید خود را برای آن آماده کنند این است: تا لحظه آخر مقابل نیروهای مقاومت فلسطینی بایستند و کمین‌های مرگبار آن‌ها را خنثی کنند، یا همین که زمینگیر شدند و نیروهای مقاومت برای اسارت به سراغشان آمدند، دعا کنند از پروتکل هانیبال ارتش خودی جان سالم به در ببرند و پروژه زنده‌گیری‌شان توسط گردان قسام به سرانجام برسد.