به گزارش قدس آنلاین،او همیشه در اردوی تیم ملی حاضر بود اما بیشتر شبیه تماشاگر جدی نمایش بود تا نقش اول ماجرا. حالا اما در سالی که جاده فوتبال به جام جهانی می‌رسد، تقدیر دروازه را برای او نیمه‌باز گذاشت؛ بیرانوند با محرومیت از قاب بیرون رفت، حسینی با مصدومیت از صف خارج شد و پیراهن شماره یک برای نخستین بار بی‌صاحب روی میخ آویزان ماند.
کافا می‌توانست همان سکوی پرتاب باشد؛ جایی برای پرواز بلند، برای تثبیت نامش به عنوان نگهبان اصلی دروازه ایران. اما بازی‌ها به او و حتی به تیم ملی روی خوش نشان ندادند. مقابل افغانستان، تنها شوت حریف گل شد؛ شوتی که تقصیر چندانی بر گردن نیازمند نبود اما شبیه لکه‌ای روی لباسی سفید باقی ماند. برابر هند، شبی آرام و بی‌حادثه، یک کلین‌شیت برای آمار او به ارمغان آورد اما آن بازی هم بیشتر شبیه تمرین دوستانه بود تا آزمون جدی. همه‌چیز اما در برابر تاجیکستان فرو ریخت؛ دو گل زودهنگام امید را شعله‌ور کرده بود اما یک لغزش بزرگ، نیازمند را به تیتر اصلی بدل کرد؛ تیتر نه از جنس ستایش، بلکه از جنس تردید.
تورنمنتی که می‌توانست سکوی پرواز باشد، بیشتر به زمین لغزانی شبیه شد که هم تیم ملی را لغزان دید و هم شماره یک تازه‌اش را. در این جام، بسیاری از بازیکنان حتی شبیه سایه خود هم نبودند و تساوی مقابل تاجیکستان نشانی روشن از همین افول بود. حالا نیازمند مانده و یک بازی فینال؛ آخرین فرصتی که شاید بتواند از آن برای بازگرداندن آب رفته به جوی استفاده کند.