به گزارش قدس آنلاین، آبیار از «شیار143» و «شبی که ماه کامل شد» تا همین تجربه اخیرش یعنی «سووشون» یک ویژگی مشترک و عیان داشته و آن هم بلندپروازی و ورود جسورانه به عرصه‌های کمتر تجربه‌شده بوده است.
او حالا دست روی رمان ماندگاری گذاشته که از بانوی ادبیات ایران، سیمین دانشور به یادگار مانده و از معدود متون ادبی درخشان در ضدیت با هرگونه وادادگی و تسلیم دربرابر استعمار و ظلم بیگانه محسوب می‌شود. داستانی برگرفته از تاریخ که از نگاه رهبر معظم انقلاب هم ارزش‌های بسیاری برای تبدیل شدن به نسخه‌ای برای زیست امروز ایرانیان در دل خود دارد.
تکرار این گزاره‌ها به این معناست که بدانیم سریالی که در اولین گام با مهر توقیف مواجه شده و برخورد قضایی با آن در مقیاسی است که گویی ضربه ای علیه فرهنگ و امنیت اخلاقی خانواده‌های ایرانی بوده، چه آبشخوری داشته و با چه شناسنامه‌ای به تولید رسیده است.
«سووشون» را به استناد همین یک قسمت ابتدایی، می‌توان دوست داشت یا دوست نداشت؛ می‌توان میزان توفیق کارگردان و سایر عواملش را در به‌تصویر درآوردن متن اصلی، به کنکاش گذاشت و در مقام نقد سره و ناسره‌اش را تفکیک کرد. اما چرا توقیف؟
مجموعه‌ای که در جایگاه «تنظیم‌گری» است، چرا با تصمیمات شتاب‌زده، اینگونه تنظیمات فضای فرهنگی کشور را دچار اختلال می‌کند و اساسا چه کسی قرار است دربرابر این اختلال‌گری ورود کند؟ اگر پای قوه قضاییه به میان باز شده و فراتر از توقیف یک سریال حکم بر مسدودسازی پلتفرم پخش‌کننده یعنی نماوا داده‌اند، آیا نباید مسئولی که برای صیانت از حریم قانون قسم یاد کرده است، به میدان بیاید؟ آیا این ماجرا نیاز به پادرمیانی رئیس جمهور ندارد؟
شاید کشیدن پای عالی‌ترین مقام اجرایی کشور به حواشی یک سریال، کمی زیاده روی به نظر برسد اما موضوع توقیف سریالهای شبکه نمایش خانگی و اختلافات زیادی که میان سکوهای نمایشی و نهاد ناظر ساترا وجود دارد، بایستی در سطوح عالی مورد بررسی قرار بگیرد چرا که حکم اخیر و مسدودسازی یکی از پلتفرم‌های شبکه نمایش خانگی، طیف گسترده‌ای از مخاطبان این حوزه را متضرر کرده است و نمی توان با شعارهای کلی همچون لزوم نظارت و صیانت از فرهنگ، نادیده‌اش گرفت.
آنچه در حواشی اخیر بر سر سریال «سووشون» و پلتفرم «نماوا» رفته است، از جنس اختلال در فرآیند طبیعی تولید و عرضه محصولات فرهنگی و هنری است.
فارغ از بایدها و نبایدهایی که می‌توان درباره سریال تازه نرگس آبیار و در فضای یک گفت‌وگو سالم فرهنگی به آن پرداخت، اصل این حواشی، زنگ خطری را به صدا درآورده است که نباید نسبت به آن بی‌تفاوت بود.
نظر شما