تنها چیزی که برای ورزش این استان باقی مانده، انبوهی از وعده‌هاست که مدام تکرار می‌شوند و هیچ‌گاه به تحقق نمی‌رسند.
در ماه‌ها و سال‌های گذشته جلسات فراوانی در استانداری، اداره کل ورزش و سایر نهادهای تصمیم‌گیر برگزار شد. هدف همه آن‌ها یک چیز بود: بازگرداندن مشهد به سطح اول تیم‌داری در رشته‌های مختلف. یک کنسرسیوم فولادی هم روی کاغذ شکل گرفت تا از فوتبال و فوتسال گرفته تا والیبال و بسکتبال را حمایت مالی کند؛ اما آنچه از دل آن جلسات بیرون آمد، فقط چند مصاحبه بود با عنوان «امیدواری برای آینده»، در حالی ‌که آینده، همین حالا از کنار خراسان می‌گذرد بی‌آنکه ایستگاهی در این استان داشته باشد.
در کنار این همه وعده و حسرت، حالا خبر می‌رسد که قرار است بازی افتتاحیه لیگ برتر میان استقلال و تراکتور در ورزشگاه امام رضا(ع) برگزار شود؛ اما بدون تماشاگر! این یعنی مشهد تبدیل به خانه استیجاری شده که صاحبخانه، حتی وقتی یک مسابقه بزرگ در شهر خودش برگزار می‌شود، باز هم سهمی از هیجان، حضور یا تعلق ندارد. این فقط تلخی نیست؛ بلکه نوعی حذف تدریجی است؛ حذف از حضور، حذف از هیجان و حذف از چرخه ورزش حرفه‌ای کشور. پیش از این هم بارها نام مشهد برای میزبانی مطرح شد؛ از بازی‌های تیم ملی گرفته تا رقابت‌های لیگ نخبگان؛ اما در عمل نه خبری از تیم ملی شد، نه از نخبگان. گویی مشهد فقط یک نام زیباست که در بولتن‌ها و بیانیه‌ها خوب به نظر می‌رسد؛ ولی وقتی پای عمل به میان می‌آید، در لیست اولویت‌ها جایی ندارد. در چنین نمایی باید از استاندار و سایر مسئولان استانی بخواهیم کلاهشان را بالاتر بگذارند؛ زیرا در شهری که روزگاری در لیگ برتر فوتبال نماینده داشت، در فوتسال تیم مدعی داشت و در سایر رشته‌ها پایگاه بود، حالا باید سکوت سالن‌ها و صندلی‌های خالی را نظاره کرد. ورزش مشهد سال‌هاست در رخوت و انتظار به سر می‌برد. پرسش اینجاست، این استان بزرگ، با این همه ظرفیت انسانی و زیرساختی، قرار است چه زمانی از این رخوت خارج شود؟ چه زمانی قرار است تصمیم‌ها از کاغذ به میدان بیایند و مردم به‌ جای وعده، نتیجه را ببینند؟ آیا وقت آن نرسیده که به‌ جای برگزاری جلسه، قدمی واقعی برای ورزش این استان برداشته شود؟ یا باز هم باید منتظر وعده جلسه بعدی، بررسی‌های بیشتر و «ان‌شاءالله سال آینده» بمانیم؟