به گزارش قدس آنلاین، استقلال و پرسپولیس، دو قطب سنتی و قهرمانان همیشگی فوتبال ایران که میلیون‌ها هوادار دارند، هنوز در تهران یک ورزشگاه اختصاصی ندارند و حتی سرنوشت میزبانی‌شان در آزادی هم مبهم است. در شرایطی که باشگاه‌های بزرگ دنیا سال‌هاست با استادیوم‌های مدرن و چندمنظوره، علاوه بر فوتبال، اقتصاد باشگاه‌هایشان را هم متحول کرده‌اند، غول‌های فوتبال ایران همچنان پشت دروازه آزادی سرگردان‌اند.
از سوی دیگر، برخی تیم‌های شهرستانی با ورزشگاه‌هایی وارد لیگ می‌شوند که از حداقل استانداردهای حرفه‌ای محروم‌اند. عجیب‌تر اینکه حدود شش تیم لیگ برتری، به دلیل نداشتن زمین تمرین مناسب، اردوها و تمرینات خود را در تهران برگزار می‌کنند و فقط برای بازی به شهر خود برمی‌گردند! آیا این واقعاً نشانه پیشرفت بعد از ۲۵ سال است یا سقوط به عقب؟
در کنار این عقب‌ماندگی‌های آشکار، فوتبال ایران هنوز به ابتدایی‌ترین ابزارهای روز دنیا مثل VAR دسترسی ندارد. حتی حضور زنان در ورزشگاه‌ها بعد از سال‌ها بحث و وعده، به بهانه‌های مضحکی چون نبود سرویس بهداشتی همچنان لاینحل مانده است. در چنین شرایطی، آقای تاج از ورود «هوش مصنوعی» به چرخه فوتبال ایران سخن می‌گوید! سوال ساده این است: وقتی حتی پایه‌ترین زیرساخت‌ها فراهم نشده، صحبت از فناوری‌های پیشرفته چه معنایی دارد جز فریب افکار عمومی؟
این همه در حالی است که کشورهای همسایه با سرمایه‌گذاری کلان، استانداردهای جهانی و جذب ستاره‌های طراز اول دنیا مثل رونالدو، بنزما و نونیز، سطح فوتبال و زیرساخت‌هایشان را ارتقا داده‌اند. در ایران اما هنوز برای برگزاری یک لیگ ۱۶ تیمی، حتی نمی‌دانیم مسابقات در چه تاریخی تمام می‌شود و چه میزان از مسیر درگیر بحران‌ها و مشکلات ساختاری خواهد بود.
لیگی که قرار بود «حرفه‌ای» باشد، امروز پس از ۲۵ سال نه حرفه‌ای است و نه حتی استاندارد. اگر این مسیر ادامه یابد، فوتبال ایران نه‌تنها از رقابت‌های آسیایی عقب خواهد ماند، بلکه حتی در سطح داخلی نیز نمی‌تواند پاسخگوی هواداران پرشور خود باشد. واقعیت ساده این است: فوتبال ایران نه به هوش مصنوعی، بلکه به عقلانیت و زیرساخت نیاز دارد.