در دنیا هم شاهد بروز ستارههایی هستیم که با حمایت دستگاههای اجرایی توانستند ره صدشبه را یک شبه طی کنند و موفق شوند اما باید در نظر داشت که آنها پتانسیل و توانمندی های خاصی داشتند که توانستند به این درجه برسند.
در ایران برای خواننده شدن نیاز به مهارت خاصی نیست داشتن امکاناتی مثل لپ تاب، کارت صوتی، هدفون و یک برنامه لوپ آهنگسازی هر علاقهمندی را به دنیای خوانندگی وصل میکند!
آیا با یادگرفتن چند آکورد گیتار میتوان کسی را خواننده یا موزیسین نامید؟!
از این بدتر کارشناسان حوزه موسیقی هستند که تعدادشان هم کم نیست و به خودشان اجازه میدهند تا در مورد موسیقی اظهار نظر کنند و خود را صاحب نظر این حوزه بنامند!
خوانندگی و آهنگسازی جزو هنرهای تخصصی دنیاست و نیازمند دانش و مهارت بالا است. فراگرفتن علم موسیقی هم نیازمند ممارست، تلاش و اساسا داشتن استعداد ذاتی در افراد است و نمیشود هنر را با پول به کسی تزریق کرد!
اگر چتر حمایتی مسئولین ما در حوزه فرهنگ و هنر ، بر سر هنرمندان باشد و شرایط کار کردن برای متخصصان و کسانی که علم موسیقی را دارند فراهم شود شاهد پیشرفت های چشمگیر در این عرصه خواهیم بود.
یکی از دلایل وجود غیر متخصصان در عرصه موسیقی و گسترش اینها نگاه ابزاری به هنر موسیقی است، چرا که اصل هنر و هنرمند را زیر سوال میبرد. هنر یعنی داشتن ایده و توانایی پرداخت درست به ایده های خلاقانه و بکر و این مهم در سایه آزادی برای هنرمند محقق میشود؛ دستوری شدن موسیقی نتیجهای ندارد جز تولید ملودی و موزیک یکبار مصرف و دور ریختنی که اصل ماندگاری در آنها دیده نمیشود!
سانسور همیشه برای هنرمند بیرحمانه است در حالیکه هنرمند باید بتواند با حفظ قواعد و چهارچوبها از همه جوانب خلاقانهاش در تولید یک اثر هنری استفاده کند. باید اجازه داد هر کسی در هر بخش از موسیقی اعم از کلاسیک، سنتی، نواحی و پاپ که متخصص است کارش را انجام دهد.
بازگو کردن اینکه ما چه تمدنی داشتهایم و موسیقی چه قدمت دیرینهای در ایران داشته است گفتهای بیهوده و تکراری است؛ مهم این است با نگاه ویژه و لازم الاجرا در این حوزه دست به تولید آثاری فاخر بزنیم و این میراث ملی را به درستی هر چه تمام به نسل نو برسانیم.
حمیدرضا قربانی؛ آهنگساز و پژوهشگر موسیقی
نظر شما