روزنامه جوان درمورد تعطیلی زودهنگام مدارس در روزهای پایانی سال تحصیلی نوشت: این مسئله‌ای نیست که بتوان به‌سادگی از آن گذشت. وضعیت کنونی مدارس کشور نوعی سردرگمی و بی‌توجهی به آینده دانش‌آموزانی را نشان می‌دهد که قرار است فردای این سرزمین را بسازند. در حالی که قانون تصریح دارد که فعالیت آموزشی باید تا ۲۸ اسفند ادامه داشته باشد، شواهد نشان می‌دهد برخی مدارس از ۲۵ اسفند نیمه‌تعطیل یا حتی تعطیل شده‌اند. این در حالی است که تعطیلات ناشی از آلودگی هوا، برودت هوا و حالا هم تعطیلی‌های خودسرانه، آسیب‌های جدی به فرآیند آموزش وارد کرده‌اند.
آیا تصمیمات خودسرانه مدیران مدارس و همراهی برخی والدین، توجیهی برای تعطیلی زودهنگام مدارس است؟ شاید در نگاه اول، چهار روز غیبت تأثیر چندانی نداشته باشد، اما در واقع این زمان نقش مهمی در یادگیری دانش‌آموزان ایفا می‌کند. واکنش خانواده‌ها به این تعطیلات متفاوت است؛ برخی از آن استقبال کرده و راهی سفر شده‌اند، در حالی که برخی دیگر با گلایه می‌پرسند چرا آموزش که برای آینده فرزندانشان ضروری است، این‌گونه نادیده گرفته می‌شود. هرچند مدارس ظاهراً باز هستند، اما روند آموزش عملاً رو به تعطیلی رفته است.
اگر جدیتی واقعی برای ادامه فعالیت مدارس وجود داشت، کمتر دانش‌آموزی ترجیح می‌داد به جای حضور در کلاس، تعطیلات را آغاز کند. این وضعیت نشان‌دهنده شکافی بین تعهدات رسمی و اجرای واقعی آن است. هشدارهای مسئولان نیز بی‌تأثیر بوده است. سخنگوی وزارت آموزش و پرورش تعطیلی زودهنگام مدارس را تخلف اعلام کرد و وزیر آموزش و پرورش تأکید داشت که این تعطیلی‌ها می‌تواند به عدالت آموزشی آسیب بزند، به‌ویژه در مناطقی که دانش‌آموزان از فرصت‌های برابر با شهرهای بزرگ محروم هستند. در این مناطق، هر ساعت آموزشی اهمیت دوچندان دارد، اما این هشدارها در میان هیاهوی سفرهای نوروزی و تصمیم‌گیری‌های نادرست برخی مدیران مدارس نادیده گرفته شده است.
برای کودکی که در منطقه‌ای محروم زندگی می‌کند، تعطیلی‌های مکرر به معنای از دست دادن فرصتی است که شاید دیگر جبران نشود. خانواده‌ای که برای فرزند خود آرزوهای بزرگی دارد، چگونه می‌تواند این تعطیلی‌های بی‌برنامه را توجیه کند؟ هرچند برخی مدارس همچنان پذیرای دانش‌آموزان هستند، اما حضور دانش‌آموزان به‌شدت کاهش یافته و این تناقض میان ابلاغیه‌های رسمی و عملکرد مدارس را نشان می‌دهد.
بدون شک، مسئولان و مدیران حوزه آموزش و پرورش باید به این باور برسند که آموزش تعطیل‌بردار نیست. هر روزی که دانش‌آموزی سر کلاس حاضر نشود، فرصتی از دست رفته برای یادگیری او محسوب می‌شود. آینده کشور در دست همین دانش‌آموزان است و هرگونه کوتاهی در آموزش، یعنی سهل‌انگاری در ساخت آینده‌ای روشن.
زمان آن رسیده که نگاه جدی‌تری به این مسئله داشته باشیم و با برنامه‌ریزی دقیق‌تر و تعهد بیشتر، نظام آموزشی را از چنین بحران‌هایی نجات دهیم. این یک ضرورت است؛ ضرورتی که اگر امروز به آن توجه نشود، فردا ممکن است خسارات جبران‌ناپذیری به بار آورد.
نظر شما