گویی ایرانیان در این صفحه از تاریخ خود، حماسه‌ای نیافریده و رشادتی به خرج نداده‌اند. هرچند این جنگ‌ها، درنهایت به دلیل سست‌عنصری شاه قاجار و سنگ‌اندازی بدخواهان، به شکست اسفناک ایران انجامید؛ اما ایرانیان در دشوارترین شرایط و سخت‌ترین لحظات نبرد با دشمن، باز هم حماسه‌های جاویدانی خلق کردند که درباره این رشادت‌ها کمتر سخن گفته شده‌است. یکی از صفحات زرین تاریخ مردم ایران که اتفاقاً در روزگار تاریک تسلط قاجارها رقم خود، پیروزی در جنگ سرنوشت‌ساز «اچمیازین» بود.

هنگامی که «محمدخان قاجار» حاکم ایروان، سر از اطاعت حکومت ایران پیچید و خود را تحت‌الحمایه تزار قرار داد؛ عباس‌میرزا و نیروهای جان برکف او، آذربایجان را به مقصد ایروان ترک کردند. سربازان سلحشور ایرانی در منطقه «اچمیازین» با سربازان تزار، به فرماندهی «سیسیانوف» روبه‌رو شدند. سربازان روس، مجهز به آخرین فناوری‌های نظامی بودند. توپخانه مدرن آن‌ها قادر بود هر لشکری را به عقب براند و شکست را به طرف مقابل تحمیل کند؛ اما سربازان ایران بیدی نبودند که با چنین بادی بر خود بلرزند. به فرمان ژنرال روس، گلوله‌باران سپاه ایران سه روز ادامه داشت. آتش بی‌امان دشمن تا پاسی از شب بر سر دلاوران ایران می‌بارید؛ اما آن‌ها حاضر به ترک معرکه نشدند و در برابر دشمن، قدمی عقب‌نشینی نکردند. «سیسیانوف» خشمگین از تحقیر ارتش تا بن دندان مسلحش، فرمان آتش‌بس را صادر کرد و دستور داد پیاده‌نظام برای هجومی شبانه به اردوی ایران آماده شود.

شب هنگام، همهمه سپاه دشمن، دشت را پر کرد. سربازان ایرانی سراسیمه آماده دفاع شدند. گلوله‌های سربی، سینه جوانان غیور این مرز و بوم را می‌شکافت. هسته مرکزی سپاه ایران در حال از هم پاشیدن بود. اما وقتی پای غیرت و وطن‌دوستی در میان باشد، برای ایرانیان شکست دادن هیچ دشمنی دور از انتظار نیست. طولی نکشید که غریو مردانه سربازانی که به یاری همرزمانشان آمده بودند، دل شب را شکافت. در زیر نور مشعل‌ها، برق شمشیرهای سواران چابک ایرانی می‌درخشید و زمین «اچمیازین» را با خون دشمنان متجاوز رنگین می‌کرد.

«سیسیانوف» مقهور رشادت ایرانیان شده بود. او چاره‌ای جز صدور فرمان عقب‌نشینی نداشت. دشمن از «اچمیازین» عقب نشست و شکستی سنگین را پذیرفت. صبح روز بعد، ایرانیان در حالی که شهدای دفاع از میهن را به خاک می‌سپردند، آماده حمله‌ای دیگر بودند تا دشمن را به آن سوی بادکوبه برانند؛ اما افسوس که بی‌حمیتی فتحعلی‌شاه و حسادت و خیانت اطرافیان او، کار را بر سپاه دلاور ایران سخت کرد و آن‌ها را در مضیقه مهمات و آذوقه قرار داد.